beyniyle yüreği arasındaki terazinin
sarsak sursak devrilmiş gümüş kefelerine
bir tekme attı
’rengin rengi çıkmış’
’eprimişti gökyüzü’
ağaçlar daha bir soluk
çiçekler kokusuzdu




çıkardı ceplerinden tek tek
üst üste koyduğu kalpleri
uzun uzun sevdi kedinin dili misali

isteksiz oturdu
pişmanlık külliyatının başına
yeniden çevirdi sayfalarını
sildi ’keşkeleri’
attı ’amaları’
çıkardı gözlerini / parlattı irisleri
oydu kulaklarını / boşalttı sesleri
burnuna gül taktı
gitti /yıkandı
-lokman hekim’in sevdiği şekilde-
sonra
örttü çıplaklığını
ak paktı elbiseleri




çay koydu ajda bardağına
birkaç küp geleceğini katıp
hızla karıştırdı
sımsıcak tereyağlı ekmeğinin üstüne
bir de sevgilisini sürdü
ısırdı bir iki lokma
emdi dişlerini
ardından
sildi elinin tersiyle şükreden ağzını




kalktı / doğruldu
dikti sırtı
iki kuş gelip oturdu ayaklarına
açtı kapıyı
ansızın güneş sokuldu yüzüne
yaşamak güzeldi be...!
içi titredi
pırr.. pırr
kanatlandı
iki kuş gölgesinde
usulca









gönül gençyılmaz