Mavi Leke

öğle sonralarının kirli çamaşırları bitmez kısrak boylu
kumruların sevişme vaktinde çiçekler tutuştururdum ellerine
ellerin sararırdı tuttuğun güllere inat fotoğrafikleşirdik
ha ha ha iki sarı pipi park çaylağı birer ölçüsüzlük örneği
saçların kıvıl kıvıl burgaçlarıyla deşerdi çocukluksuzluğumu
sakinleşirdim sözümona güneş altında utanırdım herkesten
bulutları sevdim hep bu yüzden kara kışlar yalasındı yüzümü

hava is kokarsa yollar çamurlu ağaçlar ıslak
derdim günüm siyah giysinle yapraklara itinalılığın
onlara basmamak için gelmezsen ya….

bir ömür yağmur sularından korkmamamın adı sensin
floransan lambalı evinizdeki hayalinin hallerine bakarken
kendimden sıkıldığımın kendime ilk kez itirafım gibi
her şey böylesine senken sana bakmakken hayaline
hallerine bembeyaz aydınlıktaki kapkara gölgenin
kendimden sıkılmam en doğal hakkımdı…
en hakiki hakkım…

“seni hep göğe bakarken düşünürdüm
çıkmıyor düşlerime bıraktığın o mavi leke”

biliyorum özrüm kabahatimden büyük
bulamadım seni mi seni sevmeyi mi daha çok sevdiğimi
hep yaşamakta karar kıldığım anlardaki şaşkınlığım gibi
çünkü sabaha karşı yıldızların yok olma telaşını paylaşmaktan
bir çok ölümüm vardı
sıra gelmedi senin için ölmeye
senin istediğin ölümümü ölmeye….

yok olmak nasıl kolaylaşırdı böyle
sensizlik arenasıydı gidip gidip gelmelerimin
kederimin binbir adından en başkasıydı anlamın içimde
yok olmak kolay var olmak zordur aşkta
birlikte koşup ağlaştığımız
mavilikleri özlemek gibilerin gölgesinde
turunç kokulu çocukluk şarkıları söylemek gibi zor işte
sen o’musun diye sormanın çetrefilli kışkırtıcılığı

hiçbir konum yok
tek konusuzluğum sen senleşememen
konumum da yok
konumsuzluğum her açıdan bulutlara bakmak
bulutlara bakmayı paylaşmak seni yorarak
ağlamak kuruluğuna otların
o eski güvercinler gibi değil miyiz?...


her şey çok güzeldi
o günleri aşamadıktı serseri rezil rüsva
saatler mahvedene kadar salya sümük ağıtlaşarak
sakıncasızlaşarak sevişmek isteklerinin sırasızlığında
gece seni celallendirirdi attığım her adım sendin gizli gizli
ve hiçbir şeyi bilmemek masmavi samimiyetti sadece benim için
ah…hayatımın filmi… ne filmler çevirirdim aptal sürüleri gibi
adını mırıldanarak….

seslerimiz birleşir monologlaşırdı
seslerimizde sevişirdi özlemlerimizin bıkkınlığı
iki ses tek ses olurdu kendimizi bırakır sesimize imrenirdik
bağırışımızı çağırışımızı kıskanırdık
özenirdik seslerimizin uyumsuzluk uyumuna


ben ne büyür ne küçülürüm
bir senden başka bir sana geçer duru ruhumun yankısı
birazcık da olsa kötü olup olmadığımı merak ederdim
kötü olmadığım için beceremezdim iyi olmayı da
ve her aşk kayıp giderdi el sandığım yüreklerimin arasından
ister hep iyi ister hep kötü yoruldum…
herhalde her şeyi bırakıp gitmeliyim
kırmalıyım hayallerimin ömür törpüsü oyuncaklarını
bir daha hiç gitmemeye gitmeliyim…

penceredeki bakışına çerçeve olurdu o eski bina
istediğin zaman silerdin gözyaşlarımı hohlayarak camlara
korkak beceriksizliğimle alışırdım yokluğuna
yokluğun imkansız aşkı imkansız arzuya dönüştürürdü
hıncımı aşktan alırdım arzuya dönüştürerek uzaklığını



bir ev kurmaya çalıştık yüreklerimizden
öpücükle sıvadık duvarlarını
acemi mektuplar yazdık balkondan balkona
kalbim attığın temelle dünyaya bakan
pencereleri kör bir inşaat şimdi

bu şiirle hiçbir ilgisi yok:

“yaralı bir aşıkla sevişemezdim
ben de yaralı bir aşıktım
ve bu ihanet olurdu kendime”


kağan işçen