Dinmedi değil mi, sancıları uğruna ve acılarının hatırına gebe kalınan ve yarınlara ölü ah'lar olarak doğacak ümitlerin feryadına düşen ağıt!... Beklemeyi gözcü bıraktın sokaklara da, karanlığın sövesine yaslanıp anahtar deliğine dayanıyorsun bir tutam ışık sızsın diye yüreğine... O ışık ki olmamışlıkların utancından ağarmış olsada, zemheri sessizi ve donmuşluk çığlığından başka bir şey olmayan yüreğin bu alacalığa fit oluyor değil mi... Ayaz düşmüş bakışlarının ertesine baharları teğelliyorsun ama, bir eylül hazanında kaldırımda yatıyor yaralı güvercin, gözlerini gözlerine direkliyerek... Bir hışımla kedi keçiyor kanatlı yüreğin yanından ve sen teleşlanıyorsun... Telaşlanma aziz dost; kedi ağzında gerçekten ölmüş yavrusunu taşıyor ve kuşun gözleri halâ senin gözlerinin kan çatlamışlıklarından medet imbikliyor... Ağrını kesme, acının üzerine acılar koy ki, aşk kapında divane olsun... İstersen davet etme içeriye ve ağla sabaha kadar duvar soğukluğunda ama bırak aşk kapında dursun...
Kal sevgilerimle...