Hani omzuma koymuştun başını
Sonrasın da
ne çok papatyanın saçlarını yolmuştum...




Gittin ya
vazgeçmelere yüz vermedim
surat asma hakkımı gömdüm derime
Gölgem terk etti
boğuldu gri de kahkahalar
Ferman kana susamış
canda kırık aynalar
Ateş böceği gibi yaktım kendimi
Geldi oturdu küllerimin üstüne yalnızlık
terli kokusuyla...

Dilim bağlandı yakın markajlara
efsunlandı bedenim
Zamana ayarlı sevdalarda
kimler dokundu tenime bilmedim
Nisan ağladığında
çizeceğin gök kuşağındaydı gözlerim
ama fırça darbelerin
oyuyordu uzaktan gözlerimi
asimetrik
Yüzümde parmak izin...

Delirmemek için voltalara kalktım
saymayı beceremediğim günlerin
dişleri arasında
Her volta çizik oldu
yüzümün ortasında
Dünler makyajlanıp serildi önüme
Ezbere bildiğim günler soludum
uzak diyarlarda
umarsız ve sürgün
İsyan tetikleri damarlarımda...

"Güzel zamanların hatırına
beni bu gün vurma" feryatların olmadı senin
Bilmezsin
tüm kör kurşunların mideye doluşunu
rızkınmış gibi...

Duy Sevgili

Yalan sevişmelerin barınağı
şimdi bedenim
İşim beş dakikada biter
tüketilirim
Gelenler
üç beş kuruşla ayak izlerini
koyup alnıma giderler
Karabasan gözlerinde zincirlenirim
Terazinin yere yakın kısmı hep
uğrak yerim
Kolluk güçleri bulur ellerimi
kelepçelenirim
Kaçamam gözlerinden ırağa
sobelenirim...

Uzaktayken
adımı hedefe koymuşsun
Çok çamur yedim
ki sen giderken tertemizdim...

Gözyaşlarımla yıkandı yüzüm
tövbeye dair
Mevlana’nın baş ucunda
defalarca...

şimdi...
yine...
tertemizim...




Özgür SARAÇ/Râzı