bakan değil böyle gözlerim
yapraklar değil böyle hışırdayan
anla bu sensin işte…

kısalan günlerle gelen korkunç korku
ayrılıkların en candan konağı
üzerimde seni düşünerek taşıdığım
kış üşütmesi sırt ağrılı
sarıp sarmalandığım
en sıcak pardesüdür son bakışın
ama sadece bana
hayatla ölüm arasına sıkışmış gibi

beni anlamakta zorlanır zerresi
daimalığının
geçici değilsin ki anlayasın
ellerimin şiirlere yatkınlığını
şiir anlaşılamamak için yazılır
suya düşen rüzgarlı yaprağı
hissetmektir o
soğuk yağışlı bir yolculuk
sen hep “belki”lisin der gibi


kırış kırış yüzünün derinliği
değil çiçek
bahçe açmış gibiliğimde
ince düşünülmüş bir kopma bu
kavuşmak yanılgısıyla sabit
çün ki
gözlerinle çifte kavrulmuştur yüreğim
doğaya aşık yamanlığım gibi
gibilerim kadar aşkın bir sapkınlık bu
sus batma artık
bulutlar yere yaklaştıkça
yeşermez sankileşmiş gözlerimiz
çocuk değiliz ve şimdi ve gene
ve artık
eskilerdeki gibi bol oyuncaksızlık
hallerimizde değiliz

o kadar yoksun ki
sız’lardan siz’lerden ibaretim
dergahlandığım şu yokuşsallığımda
düzledim tüm işin en kolaysılıklarını

yol yakınken
yazıda yabanda şirin güzelliğinle
ağzının kenarlı duruşuna vurguladığım
o en tenha son noktayla yaşamayı bil
ben yuvarlak laflarla kuşları seçmem
mutlu olabilmek için
yuvarlayamam aşkı ve ölümü

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.