kuşkulu duruşumu sende erteledim hayata karşı
buza yazılan yazılar gibi güya ölümü erteledim
aklıma taktığım sanatlaşmaktı gözleyişinle ormansılığımı
daha yaşanmamış küçük ara sokak öpüşmeleri
ayaklarımız üşüdüğü halde
dışarıya kaçtığımız günlerin hatırının
sürmek vardı keyfini

ağlamaklı duruşumu sana sakladım hayatın akışına karşı
ırmaklarım sana kavuşacaktı kaybolmak için
acılarım ırmaklaşırdı
bulutlar bembeyaz izlenmeye hazırladıysa kendini
yeşil çimenler unuttuysa yeşilliğini başıma yastıklaşınca
otların börtünün böceğin kekre kokusu
sensizleşme ihanetinin bataklığına batmadan
düşlerimizi uçurtma sandığımız günler
yaşanacak tüm kederleri saklamaya kanmasıyla
ne güzeldi
o çocuksu tiranlığı el ele tutuşmamızın

şimdi bir donuklaşma böyle
kalbimin yağmurun ışığa vurmasına küsmesi
sen sen değilsin artık çözümsüz sorularımın karşısında
tasını tarağını toplamış bir ayrılık bu güncelliğiyle
yok olmaya mahkum

ve ayrılığı biterse biter asıl yarası sarılı sarsıntı
aşk deyip teğet geçerse ölüm ömrümüzü
yiteriz akşamüstünün bol ufuklu çaylarından
sefamızı hiçlik sürer
bilsek de yaprakların siyahlaşmasının bizle
bir ilgisinin olmadığını

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.