NE ADAMDIN SEN OSMAN ABİ
Ne acâib bir adamdın sen Osman abi
Bir elinde tespih sallar gezerdin bizim taşlı sokakta
Salkımdı sokağımızın adı
Genciyle yaşlısıyla tam bir cümbüştü
Bir Osman abimiz vardı dillere destan
Sanki adsız bir küheylân
Dilinden çıkan hiçbir kelime olmazdı ziyan
Sayılırdı sevilirdi eh birazda korkulurdu ondan
Yakışıklı hafif kirlice den sakallı boylu poslu bir adamdı
Onun geçtiğini görünce iç çekerdi kızlar
Hepsinin gönlünde yatan aslanın adı Osman
Ben daha çocuğum o zamanlar

Beni her gördüğünde gülümseyişi vardı hiç unutmam
Tutardı elimden inerdik sahil boyuna
Kendine bir çay söyler bana da alırdı pamuk helva
Bilirdim beni niye çok sevdiğini
Ortak yanımız yetimlikti
Küçük yaşta ölmüş onun babası da benim ki gibi
Bu yüzden koruyup kollardı beni
Bir tek ben bilirdim onun sırrını
Gönlünde vardı onun bir İncisi

İnci yukarı mahallenin kızı
Afeti devran gören gözü çıkarır dinden imandan
Sapsarı beline kadar inerdi saçları
Bembeyazdı adı gibi İnci teni
Gözler desen zümrüt yeşili
Çok zayıf değil hafif balıketli
Çok ama çok güzeldi

Ağzında olurdu hep bir sakız
Osman abiyi görünce yok olurdu
Yutardı her halde
Kızardı Osman abi bir bakışı yeterdi
Geceyle gündüz gibiydiler ayrı renkteydiler
Biri sarışın diğeri esmer

Haftanın aynı günlerinde aynı saatlerde
İnerdik hep sahile
Osman abimin İncisi de gelirdi
Oturduğumuz çay bahçesine
Hiç konuşmazlardı
Dilleri suskun gözleri sözlüydü ikisinin de

Böyle geçip gider iken günler
Bir den ortadan kayboldu Osman abi
Arandı tarandı her yer
Ne hastahane kaldı nede hapishane aranmadık
Haftalar ayları kovaladı
Afeti devran İnci sarardı soldu
Osman abiden hiçbir iz yoktu
Sır oldu uçtu Osman abi
Bir daha hiçbir haber alınamadı
Bizim salkım sokağında eski tadı kalmadı
Acâib bir adamdın sen Osman abi
Ne kopardı da aldı seni salkım sokağından


SELMA ARDIÇ TAN