Öyle yaşa ki,
Ardından kapılar kapanmasın yüzüne duanın,
Öyle yürü ki,
Ayak izlerin secdeye varsın.
Bir kalbe dokunduğunda
Kırıklar artsın istemiyorum,
Bir söz bıraktığında geriye
Gönüller kanamasın istiyorum.

Öyle yaşa ki,
Kimse seni Allah’a şikâyet etmesin.
Bir mazlumun gözünde
Sen olma gecenin en koyu karanlığı.
Bir yetimin avucunda
Adın düşmesin titreyen bir sızıya.
Çünkü biliriz;
Göğe çıkan her ah
Geri dönüşü olmayan bir yoldur.

İnsan dediğin,
Bir emanettir insana.
Bakışın emanet,
Suskunluğun emanet,
Hatta kırgınlığın bile.
Öfkeyi bile ödünç aldık bu hayattan,
Kalıcı sandık, oysa geçiciydi.
Asıl kalıcı olan
Hangi yürekte iz bıraktığındır.

Ben anladım ki,
İyilik sessizdir ama yankısı büyüktür.
Kötülük gürültülüdür
Ve en çok sahibini sağır eder.
Bir kalbi koruyabiliyorsan
Bütün dualar seninledir.
Bir gönlü incitmediysen
Gece sana darılmaz.

Öyle yaşa ki,
İnsanlar seni Allah’a emanet etsin.
“Bu kul bizim değil artık,” desinler,
“Biz ona kıyamayız,”
Desinler ki:
“Onu en iyi Allah korur.”
İşte o vakit
Dünya seni incitmeye cesaret edemez.

Bir söz söylemeden önce
Tart kalbinin terazisinde.
Bir adım atmadan önce
Sor vicdanına:
“Bu yol, birini ağlatır mı?”
Çünkü bazen bir adım
Bir ömrü sürgüne yollar,
Bazen bir susuş
Bir hayatı kurtarır.

Ben gördüm,
Nice insanlar ibadetle değil
İnsanlıktan sınıfta kaldı.
Nice diller Allah dedi
Ama eller merhameti unuttu.
Oysa Allah’a giden yol
İnsandan geçerdi,
Bunu en çok
İnsanı incitenler unuttu.

Öyle yaşa ki,
Adın anıldığında
Bir ferahlık dolsun ortama.
Yokluğun bile
Bir edep bıraksın ardında.
Çünkü insan
Gittiği yerde değil,
Bıraktığı yerde yaşar.

Ve bil ki,
Bir gün bu dünya
Herkesi susturur.
Geriye ne mal kalır
Ne makam,
Sadece kime nasıl dokunduğun.
İşte o gün
En büyük servetin
Emanet edildiğin dualar olur.

Öyle yaşa…
Ki seni Allah’a emanet etsinler.
Ve Allah,
Emanetine sahip çıksın.


Kadir TURGUT