Kapattım gözlerimi!
Mavilerde sakladım kendimi
Kabuk tutsa da içimde yaralarım
Ben bu yaraları
Bu satırları yazarken kanattım
Sana yazmak böyle zor
Seni anlatmak, bu kadar olanaksız
İçimde çağlayanın sana aktığını
Bunu sana anlatamamak ne acı

Artık susuyorum
Hüzün düştü yüreğime
Karadenizde mavi bakan gözlerim
Sen uzak kıyılarımın nefesi
Yüreğin ve hakettiğin huzurla kal
Kapattım karanlığa gözlerimi
Kimseler bilmez içimde ki isyanı
Şimdi, şuan ruhunda geziniyorum
Baktığım yerden uzaklaşıyor bakışlarım
Yüreğimi yakıyor yokluğun
Eskilerden kalma hüzün içimde
Bir kadeh kaldı senden geriye
İçtikçe ayaz düşüyor geceye
Bu zamana kadar savaştım kendimle

Olmasa da yanımda hayalin
Hep var olma ümidi ile yaşadım
içim de yaşattım her nefes alışım da
Bu zamana kadar dayanabildim
Çok bekledim çok, sen gelmedin
Gelsen de ne fark eder artık
Yokluğuna alışan bu beden
Ahirette sensiz de yaşar elbet
Demli çay kıvamında
Yazmak isterdim bu şiiri sana
Nakış nakış dokumak isterdim adınla
Mısralarım teslim oldu rüzgara

Yıllar uçup gitti,zaman bitti
Yokluğun halen taze yüreğimde
Kurduğum hayallerim
Karıştı karasu’yun hırçın dalgalarına
Bir başına kaldım ortalarda
Yine de dolanmasın ayrılık dilime
Yapıştı vuslatın ten hali tenime
Hep var olma ümidi ile yaşadım
Derinden bir türkü tutturdum
Beni karanlığın girdabında rotasız bıraktın
Yok oluşunun acısını sinmiyor içime
YEŞİLIRMAK