Bir defterin unutulmuş sayfalarında kaldım,
Seninle başlayan satırların bittiği yerde.
Mısralarım seni ararken
Ben kendi dilimi bile hatırlayamaz oldum.

Her kelimem sende düşen bir gölgeydi,
Sen gidince cümlelerim yetimleşti.
Bir şiirin ortasında bırakılmış çocuk gibi
Kaldı kalbim, yarım ve sessiz.

Sesini duymadığı bir şarkıya benzedi ruhum,
Ritmi kırık, melodisi sızılı.
Ben anlatacak çok şey bulurken
Sen dinlemeyi unuttun belli ki.

Dizelerime sığdıramadığım bir boşluk var artık,
Adı sen olan bir eksiklik.
Kelimeleri büyüttüm, sustum, çoğalttım;
Ama hiçbir mısra sana ulaşamadı.

Göğsümde taşıdığım her cümlede
Senin bıraktığın bir suskunluk izi var.
Sanki beni değil,
Sesimi bile tanımaz oldu adımların.

Kayıp mısralar gibi savruluyorum şimdi,
Bir şiirin kenarında unutulmuş heceler gibi.
Toplamaya çalışıyorum kendimi,
Ama her parça senin yokluğuna dönüyor.

Bir gün geri dönersen diye sakladım
Adını,
Her gecenin en kırılgan yerinde.
Belki bilmeden okursun diye
Sana benzeyen sessizliklere yazdım içimi.

Zaman kırıldı,
Ben onun keskin kenarlarında yürüdüm.
Kelimeler kanadı,
Ama yine de seni yazmaktan vazgeçmedim.

Aynalara sordum yokluğunu,
Her biri yüzüme aynı cevabı vurdu:
“Gitmiş olanın izi kalır,
Ama sesi artık geri dönmez.”

Bir rüzgâr esti,
Taşıdığı her şeyden
Biraz seni bıraktı önüme.
Ben o izlere dokundum
Ama yine kayıp bir mısranın yarım sesiydim.

Her gece, içimde bir şiir daha susuyor
Çünkü senin olmadığın yerde
Hiçbir kelime tamamlanmak istemiyor;
Benim şiirim sensiz bir karanlığa yazılıyor.

Ve biliyorum,
Sen duymadıkça kayıp kalacak her dizem;
Ama yine de yazıyorum,
Çünkü unutulan her aşk bir mısrada nefes alır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(11 Aralık 2025)