Gerçek hayat büyüyü bozar,
Bunu ikimiz de biliyoruz.
Sorular başlar, cevaplar yorar,
Hayaller eksilir, yarınlar hesaplanır.
O yüzden dokunma bu ana,
Kalsın olduğu gibi saf, eksiksiz,
Bir masalın en güzel cümlesi gibi.

Seninle bu an,
Henüz yaralarımızı açmamışken birbirimize,
Henüz suskunluklarımızı duymamışken
Ve hiçbir sözümüz pişmanlığa dönüşmemişken,
Bir fotoğraf karesinde donmuş gibi duruyor.
Gözlerin hâlâ parlıyor bana bakarken,
Ve ben hâlâ “iyi ki” diyebiliyorum.

Biliyorum, gerçek hayat gelir,
Takvimler değişir, mevsimler yorulur,
Ve biz belki başka yönlere savruluruz.
Ama ne olur, bırak…
Bırak bu an yerinde kalsın.
Bırak denizin sesi bizim gülüşlerimizi saklasın.
Bırak gökyüzü, bu sırra ortak olsun.

Çünkü bazı şeyler yaşanmaz, saklanır.
Bazı bakışlar yarım kalır, tamamlanmaz.
Ve bazı hikâyeler bitmesin diye
Başlamamış gibi davranılır.

Bırak böyle güzel kalsın…
Ne eksilsin, ne çoğalsın.
Hafızada değil,
Kalbin en kırılmayan yerinde kalsın.