İçimde kalanlar


Yazmasam içimde kalacaktın sen,
Sustum, yıllar boyu içimde büyü.
Gittiğin o günle başlıyor hâlâ,
Ne zaman sol yanım ansızın üşür.

Bir veda yoktu, ne el ne de bir söz,
Gözlerin susunca, ben de sustum bak.
Sen yokuşları yürürken önümden,
Kalbim arkandan hiç durmadan ağlar.

Yıllar geçti ama gitmedin benden,
Zaman aktı, izim kaldı tek sende.
Ben hep o sokakta kaldım aslında,
Gidemedim senden öte bir yere.

Bu mektup sana geç yazıldı belki,
Ama geç kalan şeyler en ağırdır.
Her harfi bir sitem, her satır yanık,
Dili sustuğumdan daha da kırık.

Ben seni affettim kendimce çoktan,
Belki sen de beni unutmuşsundur.
Ama unutmakla bitmez ki bazı,
İçinde saklanan suskun duygular.

Düşlerimde bile yüzün solgun hep,
Gülerken bile hep yarımdın bende.
Sana dair neyi tutsam elimde,
Kırılıyor bir cam gibi içimde.

Bir şarkı çalsa adını duyarım,
Kokun geçmese rüzgârın izinden.
Unutmak değil bu, alışmak belki,
Sen çıkarsın her yokluğun içinden.

Başka yüzlerde seni aramadım,
Bensizliğe seninle alıştım ben.
Bir gün dönersen bil diyerek yazdım,
Ben kendimi çoktan sana bıraktım.

Bu mektup sana gelemez belki de,
Okusan da susarsın belkide sen.
Ama içimde ne kaldıysa artık,
Hepsini bu satırlara gömdüm ben.

Şimdi bu defterin son sayfasında,
Bir gidişin yankıları var hâlâ.
Sen sanırsın ki,çoktan unuttum ben,
Oysa içimden hiç gitmedin asla.

Göz göze gelmeden veda edişin,
En çok da orada kırıldım sana.
Beni,sen en sessiz yerimden vurdun,
Ben hâlâ hep aynı yerden kanarım.

Bu da son satırım, bil istedim ki,
Geç de olsa söylenmeli,yük bazen.
Ben seni bir kere sevmedim asla
Seni hep, hep içimle sevdim, hâlâ.

Hakkı kalabalık