bismillah.

şiirin satır aralarına serpiştirilen duygunun her biri
ayazda titreyen bir kuşun kalp atışı gibi sanki.
üşüyen imgeler, gözkapaklarımıza yaslanan gölgeler gibi sessiz ve derin.

çocuk sesleri gölgelerin kulağında uykudadır.
gece, sessizliğin kalbine saplanan bir susturucu gibidir.
satır arasında sıkışmış zamanın bir mendilin köşesine işlenmiş gül deseninden farksız olduğunu seziyoruz şiirde.

aşk, bir yük değildir,
şiire düşmüş bir ezgi,-bir sızı, bir çağrıdır.

şairin kalemi dünyaya eğik duran boynumuzu okşayan bir el gibidir.
insanı alır, kendisiyle yalnız bırakır.
şiir işte, herkesin içine aynı yerden girmiyor. lakin şairimiz bilir ki
en kırılgan yerden gelir şiir, ve en kırılgan yerden yakalar içimiz içimizi ve en savunmasız yerden oturur içimize.

ayazda uykuya dalmış o kuş, bir geceye, bir uykusuzluğa,
bir türküye, bir iç çekişe,
ve nihayetinde bir şairin kalbine değen en zarif figürdür.

kelimelere yemin etmiş bir şairdir tesbih.
ayazda uyuyan bir kuş gibi, kelimeleri soğuğun içinden ısıtarak çıkarır.
onun şiiri, kurşun rengi bir dünyanın yorgun çehresine maviler sürer,
açmayan güneşi açtırır, yağmayan yağmuru yağdırır. atları koşturur, rüyaları konuşturur, kelimelerin her birini ay dövmesiyle doldurarak karanlığı kusturur geceden.

tesbih şairin dizelerinde kelimeler birer büyücü gibi halaya durur daima.
yalnızlığın teninde salınan buğday kokulu imgelerle
şiiri bir duaya, bir ağıta, bir uyanışa dönüştürür.
sözcükler onun elinde sadece bir araç değil,
yaralı bir çağın çırpınan kalbidir aynı zamanda.

o, sözü kalabalıkların gürültüsünden çekip alan,
onunla kendi iç iklimini ören bir yalnızdır.
bilir ki, "kelimeler de bütün sevgiler gibi kıskançtır."
onların olması için, onların olmak gerekir.

onun şiiri, hayatın unutmak istediği ne varsa kıymetle saklar, sakınır.
şiir, onun için ölümün elinden bir şeyler kurtarmaktır.
bir çocuk gülüşünü,
bir yorgun göz kapağını
bir mendebur suyun kıyısında unutulmuş bir anı.

şair için zor olan, şiiri yazmak değil, şiirin hayatını yaşamaktır.
yani gecenin uykusuzluğunu,
rüyanın kanını,
ve ayazın sessizliğini içinde taşımaktır.

tesbih şair;
adı gibi hafif, sesi gibi derin.
bir tül gibi saran, ince bir ışık gibi süzülen dizelerle örer şiirlerini.
sözü taşımaz o,
onu dönüştürür, bambaşka bir surete büründürür ve kendine özgü bakışıyla, sıradanın içindeki sırları bulur daima.

bir mendilin köşesindeki buruşu,
bir yalnızlığın pervazındaki çatlağı görür o.
çünkü şair dediğin bir başkasının göremediğini görendir.
onun dünyasında kelimeler birer sırdaş gibidir.
kıskançtırlar.
yalnız onunla görünmek isterler,
yalnız onun sesinde duyulmak. o her şiiriyle kendi evrenini kurar.
''bazen gül ıtırıyla uyanan bir sabah,''
bazen gözyaşıyla yıkanmış bir gece olur.

o, şair olmanın sadece yazmak değil,
bakmak, görmek, hissetmek olduğunu hatırlatır.
çünkü onun duruşu da farklıdır, bakışı da.
zamanın giyemediği bir moda taşır üzerinde.
“şair olmak” modası.
geçmeyen, geçiştirilemeyen, zamansız.



seninle anlıyoruz ki şiir sadece bir biçim değil,
bir bakış biçimidir.


teşekkür ederiz;
bir rüzgârın göğsünde sakladığın o ince hüznü,
bizimle paylaşma cömertliğine.

şiirinle bize bir tür bakma biçimi sundun yine.
senin şiirlerinde herkesin sıradan geçip gittiği bir sokak,
bir ömre açılan bir kapıya dönüştü.
yazdıklarınla kalplerimize usulca dokunduğun için de

teşekkür ederiz.
hayranlıkla daima
🌾