"Şiir, kelimelerle güzel şekiller kurmak sanatıdır"

Ancak bu şekiller, sadece gözle görülüp dile dökülen biçimler değildir. Bir mısrada saklı hüzün, bir benzetmede gizli hayret, bir uyakta titreşen özlem vardır. Şiirin şekli, onun ruhundan ayrı değildir; biçimiyle anlamı arasında, kalple zihin arasındaki o ince çizgide yürür.

"Şiir, duygunun akılla boy ölçüştüğü, bazen de aklı sessizce aştığı yerdir'

Montaigne’in dediği gibi, "şiirin sıradanı birtakım kurallarla ölçülebilir" Ama gerçekten büyük bir şiir, ne sadece biçimiyle büyüktür, ne de sadece anlamıyla. O, aklın sınırlarını aşan bir derinlikle okura ulaşır. Çünkü harikulade olan, hesapla değil, esinle gelir.

Baudelaire ise bu noktada şiiri bir özlemin, insanın içinde taşıdığı o erişilmez güzelliğin izinde bir arayış olarak görür. Ona göre şiir, coşkunlukla, ruhun taşkınlığıyla yoğrulur. Bu taşkınlık, aklın çizdiği sınırların ötesindedir. Bir anlamda, şiir akılla yazılmaz; sezgiyle, içgörüyle, hatta bir tür vecd hâliyle doğar. En iyi şiirler, anlamından önce hissettirir; çünkü insanın en derin ihtiyaçlarından biri, anlamı aşan bir güzelliği bulmaktır.

İşte bu yüzden, şiir bir form meselesi değil, bir hâl meselesidir. Şair, kelimelerle dünyayı yeniden kurarken aslında kendi iç dünyasını da görünür kılar. Şiirin güzelliği de burada başlar: hem dış dünyaya dair hem de içsel evrene dair bir şeyler fısıldar bize. Bir dize bazen bizi çocukluğumuza götürür, bazen hiç yaşamadığımız bir aşkı yaşatır, bazen bir yokluğu en yoğun varlık gibi hissettirir.

Şiir, insanın sınırlı varlığında sınırsız olana uzanma çabasıdır. O yüzden en güzel şiir, belki de anlamı tam olarak çözülemeyen, ama okurun kalbinde derin izler bırakan şiirdir. Çünkü şiir, bazen söylenmemiş olanın en güçlü anlatımıdır.

"Şiir sınırsızın peşindedir. Şiir, kelimelerle kurulmuş bir sonsuzluk yanılsamasıdır. Ve bu yanılsamada, insan kendi gerçeğine biraz daha yaklaşır"

Ama bu şiir karanlıkta kalmaz. Çünkü her şiir, içinde bir ışık taşır. bu ışığın doğuşunu müjdeler. Gecenin en koyu anından sonra gelen o ilk aydınlık gibi. Şair sadece kaybı değil, yeniden doğuşu da yazar. Çünkü yıkımın olduğu her yerde, şiir yeniden kurmanın yollarını da arar.

Buradan hareketle;

Tesbih şairimin bu şiiri aynı zamanda şiirin iyileştirici gücüne ne güzel bir örnektir. Çünkü şair yalnızca acıyı dillendirmez; o acıdan bir anlam devşirir,, hayatın yüzeyde değil, derinliklerde yeniden filizleneceğini söyler. Bu, umudun kendiliğinden doğmadığını; aksine sabırla, acıyla ve bekleyişle yoğrulduğunu gösterir bize.

Ve belki de şiirin en güçlü yanı, umut kavramını soyut bir duygu olarak değil, somut bir eylem, bir dönüşüm olarak ele alınmasıdır. Umut, edilgen bir bekleyiş değil, karanlığın tam ortasında atılan bir adımdır.

Bu şiir, tıpkı Baudelaire’in dediği gibi, insanın içindeki “üstün güzelliği” özler. Ama bu güzellik, idealize edilmiş bir estetik değil, yaşanmış acıların içinden süzülen bir hakikattir. Şiir burada artık sadece bir anlatım biçimi değil; bir direnme, bir iyileşme biçimidir.

Her kayıpta bir ışık arayanlara, karanlığın göğsünden doğan umudu hatırlatan çok iyi bir şiirdi.



İçtenlikle

Tebrikler, selamlar sevgiler.

Karanlığın içinden filizlenen bir umudun derin bir yaradan doğan sevginin ve insanın direncinin mısra bulmuş hali.
Her dize, hem bir sızıyı hem de o sızının içinden doğan bir iyileşmeyi taşımış bizlere . Özellikle “çocuklar… umutla yakacak karanlığı” ve “kelimelerin minareleri” gibi imgeler hem sembolik hem de evrensel bir güç barındırıyor. Zamanın yıpratıcılığına rağmen, yeniden doğrulmanın ve sevdayla, sevgiyle ayağa kalkmanın mümkünlüğünü hatırlatıyor. Ne eski, ne yeni, sadece sonsuz... Bu satırlar, hem geçmişin hem geleceğin ötesine seslenen bir şimdiye çağrı gibi. Sessiz ama güçlü. Şiir on ikiden vuran türden.
Nicelerine sevgili kalemdaşım nicelerine.
Şiir ola.

Tesbihim umut getirmiş kaleminde, deftere serpmek için, her gün biraz daha kayboluyor umudumuz, beklemek ve sabretmek çok zor, her gelen gün geçen günü aratırken hele, üşüyor duvar diplerinde umudumuz. Acının bile önemini kaybettiği zamanda.

Her yeni gün yine de umutla başladığımız yeni güne ulaşacağız bir gün, insan kendi köklerine dokunup kendi köklerinden iyileşmeye başladığında , sevgisi taşlara bile geçecek, en derin yaralar çiçek açacak.

Umudun kaybolduğu ölü toprağını masumiyet umutla tazeleyecek, karanlığı yaracak, kırıldığı yerden çiçek açacak insan ve sevgi sevdaya dönüşecek.

Yaşadığımız bir çok zorlu olaydan, içimizin yanmasından sonra , küllerini taşıyan eller yeniden kalkacak, kelimeler yeniden umudu taşıyacak göğe, senin bu şiirin kalbe melodi gibi oldu, köklere dokunmalı tesbihim, onlar iyileşmeli ki dallar iyileşsin, dallar iyileşince çiçekler açsın, senin bu güzel yüreğinde , gül kokulu kelimelerinle yüreklere saçtı umudu, eller kalksın dua ya , en zor zamanda gelir hızır, karanlık delinsin, içindeki ışık çıksın bahar en güzel yerde yüreğinde başlasın, bizde nasiplenelim bu güzellikten tebrikler canım her bir sözün etkileyici, güzel şiirin kaybolan umudumuza ışık olsun kucak dolusu sevgiler