Bazen öyle bir an gelir ki,
Sanki dünya sırtını döner,
Karanlık bir deniz olur zaman,
Ne yıldız parlar, ne rüzgar eser.

Yüreğin daralır, bir kafes gibi,
Nefes almak bile külfettir.
Her şey susturulmuş,
Bir sen, bir boşluk, bir de sessizliktir.

Gözlerin ufka bakar ama görmez,
Düşlerin gömülür toprağın derinliklerine.
Söylenmemiş sözler birikir dudaklarda,
Ama kimse duymayacaktır diye.

Bir "neden" ararsın ama cevabı yok,
Yalnızlığın bir dili olsa da konuşsa...
Desek ki: "Buradayım, bırak beni..."
Ama bilirsin, o senden asla gitmeyecek.

Ne el uzanır o an sana,
Ne bir sıcak nefes dolanır tenine.
Sanki her şey bitmiştir artık,
Ama biten sadece bir şeyin adı: umut.

Yine de, belki bir yerde,
Bir kuş kanat çırpar senin için.
Bir çiçek açar bir taşın dibinde,
Ve hayat fısıldar kulaklarına: "Dur, gitme..."

Ama bugün, bırak her şey öyle kalsın,
Kendi karanlığında büyüsün yalnızlığın.
Çünkü bazen insanın yüreği ağrır,
Ve bu da insan olmanın tadıdır bir yanıyla.

Yalnızsın diye eksik değilsin,
Sessizlikte bile bir güç saklıdır.
Ve unutma, hiçbir şey sonsuza dek sürmez,
Ne karanlık, ne bu boğucu his...

Belki yarın, belki biraz sonra,
Bir ışık dokunur ruhunun derinlerine.
Ve işte o zaman,
Bugünkü yalnızlık, yeni bir senin habercisi olur.

Ve bil ki, yalnızlık bir aynadır,
Kendini görürsün en çıplak hâlinle.
Korkma, bu da bir sınavdır aslında,
Güçlenirsin her kırıldığında gizlice.

Her sessizlik, bir şarkının başlangıcıdır,
Her karanlık, bir sabahın müjdecisi.
Düşerken bile büyür bazen insan,
Çünkü dibe vurmak, zirveye dönüşün eşiğidir.

Şimdi bırak yüreğin serbest kalsın,
Ağlasın, bağırsın, yorulsun.
Zira hiçbir fırtına durmadan sürmez,
Ve her damla, yeni bir tohum sunsun.

RAMAZAN ACAR