Sevgilim,

Bu sana son sözlerim, son nefesim,
Bir mahkumun darağacına giden adımlarıyla yazdığı aşk mektubu.
Bugün, hayatımdan vazgeçiyorum ama sevgimden asla,
Çünkü seni sevmek, ölümü bile güzelleştiren bir mucizeydi.

Zaman geçiyor burada, demir parmaklıklar arasında.
Gün ağırıyor, ama benim için değil;
Çünkü her doğan güneş, senin yüzünü getirmiyor artık.
Yine de gözlerimi kapatınca, o güzel yüzün…
O, hayatın bana verdiği son armağan gibi parlıyor içimde.

Beni yargıladılar, sevgilim,
Elleriyle ömrüme bir nokta koymaya çalışıyorlar.
Ama bilsinler ki, seni sevmek gibi büyük bir suçu,
Yüz darağacı da silemez bu yürekten.

Biliyor musun, burada, ölüm korkutmuyor beni.
Beni korkutan tek şey,
Sana dokunamadan, sesini bir kez daha duyamadan gitmek.
Bir "hoşça kal" diyemeden ayrılmak bu dünyadan,
Ve seni sonsuza kadar özlemek… işte o, ölümden de beter.

Sevgilim, sana hiç anlatamadığım şeyler var.
Sana olan sevgimi ölçmeye hiçbir dil yetmez.
Eğer bir gün dönüp arkana bakarsan,
Bil ki bu adam, seni nefesiyle bile sevdi.
Her anını, her gülüşünü, her hüznünü,
Seni, sen olduğun için sevdi, her şeye rağmen.

Dışarıda kuşlar uçuyor mu hâlâ?
Ya o bahar çiçekleri, açıyorlar mı hâlâ senin bahçende?
Ben burada bir duvarın gölgesindeyim,
Ama içimde bahar hiç bitmedi. Çünkü sen vardın.

Sevgilim, darağacına yürümek zordur belki,
Ama ben her adımda seni düşüneceğim.
O ip boynuma dolandığında,
Son nefesimde adını fısıldayacağım.
Çünkü ölüm bile aşkımı susturamaz.

Sana ne bıraktım biliyor musun?
Bir avuç anı, birkaç kırık şiir,
Ve bu mektup, kalbimin en derin yerinden kopan.
Senden tek dileğim, beni unutma.
Ölüler unutulunca ölür derler ya,
Beni yaşatmak senin ellerinde.

Şimdi veda zamanı…
Ama bil ki, bu sadece dünyaya bir veda,
Sana asla değil.
Belki bir gün başka bir yerde, başka bir zamanda,
Yine buluşuruz sevgilim.

Son sözüm şu olsun:
Seni sevmek, ölümsüzlüktü.
Ve ben bu ölümsüzlükle ölüme gidiyorum.

Hep seninle,
Sonsuz sevgimle,
Mahkumun.
RAMAZAN ACAR