E:
Hangi yürekte çırpınıyorsun, bilmiyorum.
Ama bu yüreğe bıraktığın yara hâlâ kapanmadı.
Sen giderken benden sadece kendini almadın,
İçimdeki her güzelliği de alıp götürdün.
Söyle bana, hangi yürekte ebedi kalabileceksin?

K:
Sen beni suçluyorsun, evet, ama bilmiyorsun.
Ben de acılarla boğuldum, ben de eksildim.
Hangi yürekte kalırım bilmem, ama unutma;
Ben seni incitirken kendimi de yaraladım.
Senin bildiğin kadar kolay değil gitmek.

E:
Gitmek kolay değildi belki, ama kalmak daha zordu.
Sen giderken burada bir enkaz bıraktın.
Bir ömür yetmez bu kalbi onarmaya,
Ama senin yüreğin nasılsa alışık bırakmaya.
Şimdi başkasında aynı hataları yapıyorsun belki.

K:
Başka bir yürekte kendimi arıyorum, suç mu bu?
Ben de kırık dökük bir gemiyim aslında.
Sana verdiğim acıyı bile bile taşıyorum.
Ama bil ki, hiçbir kalpte huzur bulmadım,
Huzur bulmayan bir yürek ebedi kalamaz zaten.

E:
O zaman neden geldin, neden dokundun bu yüreğe?
Ben seni sonsuz bir sevgiyle karşılarken,
Sen bana yarım bir veda bırakıp gittin.
Her gittiğin yerde iz bırakıyorsun, evet,
Ama o izler yalnızca acıyla dolu.

K:
Bunu seçen ben değildim, hayat zorladı bizi.
Sana layık olamayacağımı biliyordum.
Ama sen de anlamadın beni, sustun.
Her sustuğunda içimde bir adım daha eksildim.
İkimiz de yalnız kendi yaralarımıza bakıyorduk.

E:
Sana anlamak için defalarca el uzattım,
Ama sen her defasında uzaklaştın benden.
Şimdi burada bir enkaz var,
Ve o enkazın altında hâlâ çırpınan bir yürek.
Beni suçlama, bu yıkımın mimarı sendin.

K:
Yıkımı yalnız bana yükleme, her şey iki kişiliktir.
Belki de senin sevgine tutunamadım,
Belki de içimdeki boşluk daha büyüktü senden.
Ama bil ki, senin yüreğini yaralarken
Kendi yüreğimden de vazgeçtim.

E:
Ben iflah olmadım, bunu açıkça söylüyorum.
Sen gittin ve ben bir daha toparlanamadım.
Yine de, sana beddua etmiyorum.
Ama umarım bana yaşattığın bu acıyı
Sen de bir gün hissedersin, beni anlarsın.

K:
Beni anlamanı beklemiyorum artık.
Belki de çoktan düşmansın bana.
Ama bil ki, kendi kalbimden kaçamıyorum.
Her dokunduğum yürekte senin izini taşıyorum.
Ve bu iz, en büyük cezam oluyor.

E:
Git o zaman, her gittiğin yerde yıkımlarınla kal.
Ama şunu unutma;
Bir gün kendi kalbinle yüzleşeceksin.
Ve o gün, bu acıyı senden başka kimse dindiremeyecek.
Ben sana bir daha dönmeyeceğim, ama
Sen bende bıraktığın bu yaradan asla kurtulamayacaksın.

K:
Biliyorum, her iz bırakan bir gün iziyle yüzleşir.
Ve ben bu izi sonsuza kadar taşıyacağım.
Sana veda ediyorum, ama kendime edemiyorum.
Hoşça kal… ya da kalamıyorsan, beni unut.

E:
Hoşça kal deme bana, çünkü benden hoş bir şey kalmadı.
Bu son veda olsun. Ama bil ki,
Ne senden kalan biter, ne de senin izinden kurtulurum.
RAMAZAN ACAR