Eylül ayının başında başladı, ortasına doğru nihayet buldu. Nihayet bulduğu yerden tomurcuk gibi toprağa düştü ve ben tomurcuk olup toprağa düşene kadar sürecek.

Annemi kaybettim! Doğum Çığlığı ile şiir kıldığım annem ansızın gitti. Yanaklarındaki kırmızı elmalar soldu, beyaz bir karanfil gibi toprağa uzandı.

Uzun zamandır şiir yazmıyorum ve daha doğrusu yazamıyorum. Oysa hayatım boyunca acımı hep şiir ile teskin ettim de bu ayrılığa kelimeler giydiremedim. Bir şiirin hikayesine bağdaş kurdum köşede kıssa olarak ve kıssadan hisseme düşene aylardır sözcük giydiremedim.

Şiirden çok devasa düzyazı hissediyorum da nerden başlasam elimde kalır diye yutkunuyorum, yutkunuyorum, yutkunuyorum.

Annem ölmeden önce şiiri kaybettim sanırım. Annem öldükten sonra suskunluk içindeki yutkunma şöleni kaldı geriye. Kaybettiğim sevdiklerimi hep şiirle uğurlarım; Mırra kokusu ve Fatiha Suresi’nin eşliğinde.

Fatiha ve Mırra duradursun şiir uğurlamaya gelmedi. Benim için olağanüstü bir boşluk, boşluk içinde hüzünlü hiçlik, hiçlik içinde psikolojik bir fazlalık. Eksiklik içinde fazlalık, fazlalık içinde bir eksiklik. Demek ki insan annesini kaybedince matematik gibi hissediyor. Belki de bu problemli his aylarca ondan ayrı kalıp son günlerine tanık olamamaktan kaynaklı... Tek tesellim yoğun bakımda geldiğimi, sesimi, göz yaşlarımı hissetmiş olması.

Olmadı böyle. Hiç olmadı.

Annem önce Fatiha Suresi oldu sonra Yasin Suresi.

Bir eylül günü,
Annemi ve çocukluğumu kaybettim!