şimdi biz, türkümüzü dilimize hapsedip
geçip gittik ya aşkın sisli kıyısından
bir zaman ardına dek açtığımız kapıları
kırk kilitle kilitleyip
kayıplara karıştık ya…


yangından ilk kurtaracağımız aşkı
kendi ellerimizle ateşe atıp
aşksızlığı erdirdik ya aynaların sırrına…


bırak böyle olalım
böyle kendi halimizde
aşk, ellere zil
bize zül olsun
biz yanalım kendi cehennemimizde


bu Zülkarneyn’den kalma duvarları yıkılmadan
ayağıma dolanan bu paslı zincirler kırılmadan
gel deme bana
gelemem
gelirsem
bir daha geri dönemem


say ki geldim
say ki iki munis kedi gibi sokulup birbirimize
diz vurduk aşkın otağına
şiirin, şarabın ve aşkın tadına vardık
ruhsuz ruhlar duymaz sanma
duyarlar fil kulaklarıyla


iki eski arkadaş gibi bir kafede oturup bir şeyler içsek
kalbimin gümbürtüsü
elimin ayağımın birbirine dolanışı ele verir beni
garson kızlar şıp diye anlar
yaralı bir ırmak gibi hala sana aktığımı


ıssız bir sokakta ayaküstü konuşsak
elini tutuşum, kaburgalarını zorlayan sarılışım
ayran budalası gibi yüzüne bakışım
muhbir olur, tüm mahalleye ispiyonlar
seni hala deliler gibi sevdiğimi


bir çocuk parkında buluşsak
cıvıl cıvıl çocukların neşesine karışsak
zamane çocukları cin gibi
ne kadar gizlesem de dumanımı
bilirler içten içe hala sana yandığımı


leb demeden leblebi diyen nesil bunlar
bilirler sana hala zil zurna aşık olduğumu