“En çok da yağmur yağdığında seviyorum bu şehri,
Herkesin yüzü ıslak, başı öne eğik
Sanki herkes suçunu kabullenmiş gibi” demiş Victor Hugo,
Bense bu şehri en çok hazan mevsiminde sevdim.
Her rengin bin bir tonu ile doluyken…

Ben bu şehri rüzgâr eserken sevdim,
Yaprakların hışırdayan sesiyle dolarken sokaklar,
Her köşe başında başka başka hayatlar yaşanırken ,
Ben bu şehri en çok sonbahar akşamlarında sevdim.

Gecenin sessizliğinde kar taneleri düşerken sevdim,
Sıcak bir çay eşliğinde seyrederken manzarayı,
Aklımda tek başına dolaştığım sokaklar,
Ben bu şehri en çok yalnızken sevdim.

Ve güneş doğarken, yeni bir günün umuduyla,
Her sabahın serinliğinde bir tazelik taşırken,
Ben bu şehri her mevsim sevdim,
Ama en çok seni düşünürken sevdim, bu şehri.


(Şiirimi günün şiirine layık gören Edebiyat Defteri seçki kuruluna, değerli şair arkadaşlarıma ve her zaman bana destek olan canım aileme teşekkür ediyorum.)