daha kaç kez ağlayacak bu gökyüzü
daha ne kadar gözyaşı dökecek
ve nereye kadar sürecek bu acı
herkes neden suskun.
bu acımasızlıklar nereye kadar devam edecek.
daha kaç can alacak.
kaç çocuk yetim kalacak kaç kişi eşsiz.
dünyayı kana bulamaktan hiç mi bıkmadılar.
yeryüzünde acı kol geziyor
ne zaman vazgeçecekler bu açgözlülükten
söyleyin daha ne kadar kan akacak hiç uğruna.
çocuklar ölüyor sebepsiz yere.
bir bakıp ta düşünün
kaç kadının nefretlerin de öleceksiniz
şeytana uyup şeytanlaşan lar sakın unutmayın.
merhamet ancak merhametli gönüllerde var olur.
her yer işgal ediliyordu
insanlar öle,öle eksiliyordu dünyanın gözleri önünde
güven çoktan bitmişti
ederleri çakıl taşları kadar bile değildi.
acının hiç kıymeti yoktu
acı ve gözyaşı sanki ölümün habercisiydi.
mezar taşları her gün biraz daha artarken.
insanlar öldürülüyordu hiç yere.
herkes kördü ölenlere
insanlık unutulmuşken
bir demet çiçekle teselli buluruz.
sadece kendimizi rahatlatırız.
açıkça aldatırız
onlar acımasız ve kalpsiz diler
onların gözlerinde ve düşüncelerinde sadece kan vardı.
daha kaç ağlar bu gökyüzü.
ne zaman biter ki bulutların.
bilinsin ki acının gözyaşları durmaz da akarsa.
gözyaşları aktıkça yakacak onları
sessizliğin sesi oldukça duyulacak çığlıklar.
her çığlıkta defalarca boğulacaksınız.
üşüyeceksiniz o çığlıklar da.
denizleri anımsatan o mezarlıklara bakın
bulutlar ağlarken
bir damla suya hasret kalın
ettiğiniz kadarını yaşayın
ektiğiniz kadarıyla yaşayın
*
Mehmet Demir
41120 Ankara