....

sen belkilerin kanadını
ancak sapanıyla vurup öldürdüğünde
bütün imgelerim kar tanelerine özendi
yarısını bile yaşayamadan hayatın


serçe dilinde iki kere ezilip yazıldım
hiçbir tümceye sığamadı hançeremi boğan ahlar
basit bir çekim eki kaldılar sende


bana sırtı kambur
hiçlik kadar esmer mermer kadar sert
sivri dilli acılar bıraktın
bana aslanın dünyasında
çünküsüz bir kıyamet bağışladın
bana ağzından öpülesi çığlıklar
bütün özgürlüğüm silindi gitti

-cehennemimle kaldım-

beni iki nokta üst üste arafta
densiz bir kuyuda
şefaatsiz bir günahla başbaşa bıraktın
bana amalı
bana yamalı
virgülleri bol dramlı anlar
göğü kaymış yıldız ölüleri
bana soğuk bir namlu bağışladın
bana alnından öpülesi bir intizar


hunharca katledildi kelimelerim
cinnet artığı gölgelerden
tırnak içinde yersiz yurtsuz gövdelerden
şiir atları beledim kendime
şimdi hangi rüzgâr eser ki seni
parantez içine hapis ettiğin
bağımsızlık isteyen o yalın ayakları
o biçimsiz elleri
hangi ülke ister ki ben’den çekip gidenleri


yatağından küçük harflerle uyanan
kör düşlerin efendisi
üslupsuz direnişlerin ta kendisi
iki ayraç arası
hürriyetsiz sabahladığım
yer çekimine yakışan bir sıfatla öksürerek geceyi
ucunda sallandığım son kıyametim
bu olabilir
!

şimdi hangi devrim
uzandığım topraklara bir damla güneş sıkabilir
!



_boran