hayali senle gerçek sen arasında
bir konuşma geçiyordu
konu ne diye araya girecektim
masalın gücü zayıflamış
beyaz tavşan düşmek üzere
diyelim yavaşlığa zorlanmış
iki insanın hüzün yarışıydı
ayrı diyarlarda incinmek
kitap okusun
müzik dinlesin
değişmeyecek limonun sarısı
asal sayıya çıkan
yolun yolcusu zıplayarak gidenler
ne demek istediyse
başka anlaşılan
dinleyesimiz yok kimseyi
seçmek ve seçilmek
kırpılması gereken
bir gökkuşağında
bir yalnız anadolu’da
birbirinin kuyusunda
geleceğe bırakılmış
cevaba rağmen
Allahım
vagondaki kömür dinliyor
makinistin büyük ruhunu
her şey
kuş uçmaz maviliğe varacak belli ki
en az bin yıllık
sevgi cimriliği sırasında
söyledi gerçeği
bir zaman geçip gideceğiz!
bu döngüde
makinist
bir an
neşeyle ve bir o kadar şaşkınca el sallayacak boşluğa
o boşlukta
memleketin neresi sorusuna
köksüzüm ben diyeceğim
çünkü bir adam ve bir kadın arkalarına bakmadan
toprağını
buğdayını, böceğini terk ediyorsa
şehirde doğanlar için
seçenek kalmaz
mutluluğu ummaktan başka
anlaşılmazdır şiirin savunması
bir o kadar suçludur aşk
masalın gün doğumunda
son bir diyeceği vardı
söyledim
tıpkı ters giyilmiş atletin
dikişlerini görmeye benzer
şaşkınlığı var özlemenin