Teşekkür ederim, saygılar, sevgiler benden.

Şiirin okura bir borcu olmadığını anladığımdan beridir muntazamlığın, kesin bir anlamın peşine düşmeyi bıraktım. Gelişiyorsun sözünü daima gülümseyerek karşıladım. Niyetim tamı yarımlamak, yarımı en ufak parçasına ayırmak.

Ne geliyorsa o, diyelim kutup ayıları gelmiş, buyrun bir çay söyleyeyim, siz şiirin kadim ruhuna yakışmassınız demiyorum. Şiir ne giysi, ne kabuk, neysen o aslında. Bazen bir kelime karınca gibi görünür ama şiiri taşır.

Sevgili Yıldız Parlak, yazdıklarınız bunları yazmama vesile oldu, güzel yazıya dayanamam çünkü.

Teşekkür ederim, sevgiler, saygılar.

Yol zamanda, zaman yolda tükenir, bu da ufak bir dokunuş olsun sözlere.

Teşekkür ederim, saygılar.

Gule, Gule çok incitici zamanlardı onlar. Bir balyoz yukarıdan kafamıza inmek üzere gibi bir korkuyla geçmiş her şey. Ama çocukluk yeniden yazılabilir okudum bir yerlerde, zaten unuttuk çoğunu. Neden olmasın? Çocuğun sevgi talebi daima duruyor. Başkaları gibi olmayalım kendimize.

Birlikte uçalım.

O çocuk ne zaman büyüdü biliyor musun? Kurumsallarda otoritenin ensesinde boza pişirip, kara tahtanın önünde tek ayak üstünde cezasını kestiği ve sınıf arkadaşlarının kıkır kıkır gülerken kızarık yüzünü yere eğip, rencide olduğu ve teşhir edildiği zaman...büyük konçertonun uğultusunu bütün çalgılarıyla ilk o gün duydu kulaklarında. ilk taşı o gün yerden alıp attı cebine, sonra taşlar çoğaldı...kafa göz yaracak kadar gözü karardı...kendini teselli etmek için gitti çikolotalı çokomel yedi, tırnaklarıyla o buruşuk kağıdı düzeltti...bazen uçak yaptı, bazen gemi, bazen de bir kuş o folyo kağıtlardan...farkına varmadan ilk o zaman gitmenin tohumlarını içine attı...

O çocuğa dönüp baksak hãlã ordadır, o kara tahtanın önünde, tek ayak üstünde tebeşir tozu genzini yakmaktadır. İlk kavimler göçünü çokomel kağıtlarıyla başlatmış, hava muhalefetleri yüzünden uçuşları iptal edilmiştir. Uzatma kablosu, üçlü priz gibi içinde hãlã birbirine bağlı, yan yana uzayıp duran ve netleşmeyen bi takım şeyler vardır.

"arada sen bir kuşsun derler, uçası gelir."

teşekkürler Parlain...

Düzenleme:12.12.2023 15:59:43

Canım Gule, daha bu sabah ayrılık ve yas için başkası yerine kendimizden kopuşla ilgili midir diye düşünürken diğer yazılarımla kıyaslayınca ilaç prospektüsü ciddiyetinde ufak bir metin karalamıştım. Bana göre senin yazınla örtüştü ve eklemek istedim.

"Çocukluğumla ilgili bir ayrıntıdan bahsederken yapmışımdır, olmuştur gibi eylemimin yapıcısını ortada bırakan bir tarz kullanıyorum. Ara sıra da olsa yaptım, kimini yapmışımdır diyorum. Buna dikkatimi veren bir açıklama geldi bir gün ve sonraki günlerde bu konu aklıma geldikçe çocukluğumla olan bağımın zayıfladığını, bir daha o küçük insan olamayacağımı anlamamla bu söylemi tekrarladığımı düşündüm. Kendini bilmenin yetişkinlikle birlikte geliştiğine inanılır. Daha doğrusu ne yapacağı, ne edeceği önceden belli bir kimliği dingin ve olgun bir seviyede canlandırmak güvende hissettirir. Oysa çocukluğun geçip gittiğini söylemek mümkün görünmüyor. Çocuk, tam orada, dünyanın çekirdeğini anımsatan bir oluşla yaşam döngüme karar veren bir güç gibi beni bekliyor. Küçük bir varlığın gelecekteki bekleyenini bu derece etkilediğini var saymak pek ala reddedilebilir. Bir yandan değişimin, dönüşümün, farklılaşmanın sonucu olan yeniye karşı ne yapacağını bilemeyen ve eski olandan ayrılmanın yasını içten içe bilenler buna alışmış da değildir. "

Dün artık yokken insanlar mı kalacaktı, çocuk olmayalım değil mi? Herkes ilk göçün mağduru olabilir Gule.

Bach dinleyelim.

https://youtube.com/watch?v=J-qoaioG2UA

Bunu bilmek güzel. Şiir şiirin aynası diyelim o zaman.
Ben teşekkür ederim. Sevgiler Nepal.