GizGelseydin Yalnızlığın çocuk elleri düş verecekti akşamın kızıl gövdesine Bir ağaç karanlığı kıvradığında karışacaktı sesime.. Yüzümden gölgene bakan ağıdın suyuyla nehirleşiyorum ağzına İnce bir çoğaltının soluğunda giz kökleri Tam şurada ruhumu emerken yıldız tozlu özlemler Bulut değdi kendime uzak bir yerden gözlerime Anlatsam çığlığından kuş düşer içime İçimde rüzgarlı pencere Ve teninden dışarıya dağılmış çizgi Şehrin tam ortasında Öyle kendinden Öyle korkulu kıyı gül biçimi Bakma öyle bana Herkes gibi dağılıyor her şey sarı sarı Yarın da olsa olur Yağmurdan sonra yine gel ... |