Ağır taşlarsözcükler dağlanır kırılır çığlık lav’ında camlar parçalanırken gece zaman kanattı yaraları beşikteki bebeleri aynaların tozunu silkelerken kıyamet ışıksız kalan yüzlerin kapısına sızdı gözler dağılırken parçalar düşleri eridi büyüyenlerin içime kazınan ağrı durduğum yere mesafesini koydu kimi ölmekteyken kimi mucizevi sığınaklarda sağken yola düştük göçlüğün enkazından buralarda dilim sürçüyor Anne çok üşüyorum yıkılan odaların uyku kanında gördüklerimden,okuduklarımdan ve azalan insanlardan uzun uzun üşüyorum ellerim gökte aynı yakınlığa kavuşmanın dilinde yaşamasını bilenlerin ölüm ocağında ruhumun gölgesinde sızlarken sözcüklerim sen sabır ver yarabbi .... |
Ve buyrun geldiler işte
Sormayın ne vakit gidecekler diye..(?)
Çok kutlarim Şiiri tebriklerimle...