yaklaşıyor belki kıştan dogan baharın rahiyaları
uzak köşelerin ilmeklerini attığım gunlerden geciyor serçenin yalvarışı
uçmak vardi sana
binlerce saklanan şey varken içimde
biriken sözlerin
irkilen düşlerin
ve
geçtiği kapılardan yureksizligini bırakamayan bir yanım
hep yanıldık
hem yeni şeylerin aktığı bir nehir aradik
nehir dedimse
neyse


epeydir görmüyorum yağmurun mavilerinde adını
nedenini bilmedigim bir vakit geciyor acıyı iliklerine dogru kovayan yalnızlığın semtinde
belki de yaklaştıkça bir doguma
tükenen bir yasamak zorunlulugunda dilimiz

Şiir gibi de bakamıyorum artık eriyip giden
eski boynu bükük çiçeklerin güneşe dönmüşlüğüne

sana boynu bükük derdim de
gülerdin
boynu uzun cicekliler oluverirdi gözlerin
her ruzgarda andığım saclarinda sessizlik hakimken

yenilgiyi öğreniyorum yaş aldıkça
yaş aldıkça yaşıtlarıma çatar oldum
herkes gibi sevmeyin
herkes sevmesin
oysa cicekler her sevdanin avuçlarında atarken
nasil toprağına dalgın bakarız aşkın


Aralık geldi
bulutların toplandığı onbir kuşun gün saydığını gördüm yine
yine sen gectin elinde düş ölülerini taşıyan tren raylarından
dumanı üstünde bir dayak yemisligim tütüyor gözümün dalgalarını

dedim ya
Aralık geldi
üstü açık çocukların mahşeri simdi sokaklar
ve sen eski alışkanlığım
raflarda resim bırakmadım hiç
göğe de bakmadim o gunden beri
mavilerin ve resimlerin diyarı adın...

Aralık geldi ve sonra
Sen geldin...