Bulut kalınlığında şiirlerkaranlığın tuz ölülerinde çoğalan ırmaklar buğu masalların bıraktığı g/özler bulut kalınlığında şiirler yüzümü saran giz’in kafesiyle ilerler iç içe yaraların yalnızlığı tuttuğu yağmur ellerinde sesimi dinler zaman ve geçip gider herkeslerin içinden insan topuklarımda yükselen dünya rüya dilinde çöl mızrağı iç çeken uçurumların göçebe kuşlarıyla mırıldanıyorum dudaklarımda ay sözlü gece ruhumun fırtınası sürgün çocukların yarınlı dağında bir şiirdir ellerim nal sesli uykuların kırmızı yaprağı gök genişliğinde perde ki ölümün mürekkebli dalı karanlığın aydınlığa ıslığı ahreli hüzün gölgelerde susmalar ve delirmiş sular Hep yeniden yan yana kendini görür insan bırakır yakamı sevmeler yokluğun basamağına sonsuz yolculukla ..... |
Bulut kalınlığında
...
Şairler gökyüzü yalnızlığın da.
Gelip geçiyor bulutlar
Kâh siyah, kâh ak.
Senin ellerin hep gri
Düşlerin ak, pak.
Ben,
yine anladığımı anlatamadım
Kaçtım ben
İyi ol sen, iyilerle ol.
Ve
Elbette sevgiyle