Bir Eylül daha bitti vakit yaprak dökümü.
Akıp giden zamanı sezemiyorum baba.
Hayat avuç içinde kayan sabun misali,
Nasıl bir bilmecedir çözemiyorum baba.

Kopuk kopuk bir filmin müflis yönetmeniyim.
Boşa geçmiş hayatın hırsız denetmeniyim.
Yıllardır şu ömrümün hemhâl gözetmeniyim.
Parçaları toplayıp dizemiyorum baba.

Mühürlemiş kainat çözemiyor dilini.
Kalem aciz yazmaya sırat vari halini.
Kimselere yüklemem mazinin vebalini.
Kimseleri suçlayıp kızamıyorum baba.

Bu kadar mı ters düşer insan kendi kendiyle?
Öğlenim bile bozuk sonraki ikindiyle.
Deme bu yaşa geldi uğraştayım derdiyle.
Gönlüme bir çatlaktan sızamıyorum baba.

Hangi yol ayrımından ters yöne girdim bilmem.
Beyhude hangi hale kaç savaş verdim bilmem.
Ne yaşadım içimde, ne günler gördüm bilmem.
Hepsine birden mezar kazamıyorum baba.

Bir dua ile göster sendeki o sihiri.
Bilirim yine sende bu zehrin panzehiri.
Mesut’um böyle işte Eylüllerin şiiri.
Bitkinim daha fazla yazamıyorum baba.

Mesut ALTUNKAYNAK