Senden sonra ne olur şu halim bilmiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.
Yıllar yılı sen derken her an yaptığım gibi,
Şu başımı taşlara vurarak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

İsmini ana ana yüreğim düştü yorgun.
Başka yolum kalmadı tükenmeli bu sürgün.
Asude yüreğine olsam da hayli kırgın,
Canın yandı mı diye sorarak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

Gördüm ki içerimi dertle kuşatan benim.
Durgun gönül nehrine boşa taş atan benim.
Seni ben yaratmadım lakin yaşatan benim.
Ömrünü sonsuzluğa kurarak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

Bir hasretin yangını yakarsa ciğerini,
Ben derken kullanırsın lügatın meğer’ini.
Kimseler vermeyecek bendeki değerini.
Acını gözyaşımla kararak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

Çığlık çığlığa iken yüreğim ayazında,
Bir gün olsun doğmadın baharında, yazında.
Kanayan her yanımla bir sevda enkazında,
Yaralarım elimle sararak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

Mesut’um birkaç günlük vaktim kalmışcasına.
Payıma düşen gamdan murad almışcasına.
İliklerime kadar senle dolmuşcasına,
Sırf bu yüzden güzele yorarak gidiyorum.
Biçare kalemimi kırarak gidiyorum.

Mesut ALTUNKAYNAK