Kalbimde bir sız var, kimsenin bilmediği,
Derdimi açyorum, haydi dostlar toplanın!
Bu bir sevda masalı yüzümün gülmedigği,
Hikayesi başliyor, nur yüzlü Aleyna’nın.

Yurdum yuvam garipti, gurbet elde yaşardım,
Bende her insan gibi, hep rizkıma koşardım,
Gündüzlerim zulümdü, gece dolup taşardım,
Hiç bir anlamı yoktu, rezil olan dünyanın.

Asla çiçek açmazdi, haraptı gönül bağım,
Dört mevsim hep kar ile, kaplydı gönül dağım,
Her gece üzerime, fökerdi yalnizlığım,
Mağlubu ben olmuştum, bitmeyen bu kavganın.

Sonra onu tanidım, soğuk bir kış akşamı,
Bir merhaba lafzıyla, aydinlattı dünyami,
Tath dilli biriydi, bende sildi her gami,
Sanki bana dediler; Al işte bu dermanın.

Güneş doğmuştu artık, çiçekler yeşermişti,
Biten her bir umudu,bana geri vermişti,
Dertli olan yüreğim, muradına ermişti,
Artik hayranıydım ben, tatli dilli Sultan’ın.

Her gün görüyordum, güzel olan yüzünü,
Hasret ile dinlerdim, nazlı olan sözünü,
Bin bir mahçubiyetle, seyrederken gözünü,
Ne güzel tadi varmış, diyerdim şu sevdanın,

Günler gelip geçerken, aylarda yol almıştı,
Güzel olan bu insan, ağır hastalanmışti,
Cikilmaz bir girdaba, istemeden dalmışti,
Sanki şifası yoktu, hasta olan cananın.

Her halinden belliydi, epeyce bir yorgundu,
Son zamanlarındaysa, çok konuşnmaz durgundu,
Canı çok aciyordu, yüreğinden vurgundu,
Ve kendisi söyledi; Vakti geldi vedanın

Veda vakti demişti; düştü yola bir sabah,
Firkat düstü gönlüme, güneşim battı eyvah,
Kayboldu nurlu ayr’m,şimdi her yer simsiyah,
Sonucu çok ağırdı, güzel hayal kurmanın

Gitmişti uzaklara, bende gitmek istedim,
Hirçın bir hasret ile, sanki kafayı yedim,
Al caninmıi ALLAH’m! Al canımi çok dedimn,
Dinmeyen bir aciyla, inliyen şu insanın.

Kor ateşler içinde, gece gündüz hep yandim,
Bir yetimin diliyle, anne der gibi andim,
Bilmem kaç kez uykumdan, siçrayarak uyandım,
Kaç kez demek istedim; Bak ne halde kurbanın.

Gündüz güneşsiz kaldım, gömüldüm karanlığa,
O gün bu gündür dostlar , çikmadım aydınlığa,
Simdi ise mahkamum, bir büyük yalnızlığa,
Boztepeyim tadı yok, geçmeyen șu zamanın