h.ye


bir karahindiba pamukçuğuydu sancı
avurtlarında iskan etmiş ayaz artçılı
gümüş sadece bir renk olarak kalsaydı
parantezi içinde yaşamın
ben de gözlerinden üveyk çalardım
ah benim elleri evvelden kınalım
mısralar içelim billur pınarlarından gurbetin
ve s/ağırlıklarımızdan yunalım


güntülü buluntusu gibiydi aydınlığa düşkünlüğün
dünyanın migreni tutmuştu ve parasitemol kar etmiyordu
bazen itiyat lüks kaçar izdihamsız sokaklara
asfaltsız sokaklara

ah benim elleri evvelden kınalım
artık uzaklardasın, kimlerden sakınalım

unutuldu bakışlarındaki hüzün
karanlık, nefessiz bırakan muson nemiydi
atlıkarıncalar küskün çocukluğuna / çocuklarına/çoklarına
bilmem ki kalanlar neden ağlamaz

ah benim elleri evvelden kınalım
misafir ol düşlerime ,
seninle toprağa dokunalım


Farzımuhal