Merhaba Sevgili Tesbih,

Şiirimiz, bir günün biteceğini ; ki her gün biter. Bitmeyen gün yoktur da. Şairimiz burada bitecek olan günün her zaman ki hezeyanlarıyla, hüznü ve acısıyla biteceğinin peşin hükmüyle açmış şiirin kapılarını okuruna.


" gün bitecek
bulut anılar en sevdiğim yanımda
yitirilmiş mavi gibi yerini alacak "



O günün nasıl geçeceğinin bilgeliğinin paylaşılacağı ilk dizelerde anlaşılıyor. Her gelen yeni günün aynı şekilde bitmesini kanıksamış bir ruhun iç dökümünü okuyacağım dedim. Ki öyle de oldu.

"ey aklımın seyyah uçurumları
ey sevda çığlıkları
ey saksıda küskün çiçeğimin gözyaşları
soluk alırken dudaklarımda öpüşleriniz
gidelim çocukların kayık yüzdürdüğü gemilerle
uzunca bir sesin ucunda şeytana susalım "


Şiir sonraki gelen bendlerde; şairimiz " ben " diliyle oluşturulmuş, metafor ve karanlık imgelerle içindeki hüznü, umudu kaybetmişliğin verdiği acizliği ve korkunun sevdaya tutunmuş resmini çizmiş .

Klasik ve çok yabancı olmadığımız bir söylem olsa da " ey " nidasının baskın ve altının çizilerek kullanımının , şiirin gelişme kısmına çok yakıştığını söylemeden geçemeyeceğim.

Ve şiirin final kısmına geldiğimizde, şiir öznesinin en başta peşin olarak söylediği gibi günün bittiği haberi geliyor final bölümünde. .

" gün bitti
gözlerimde yorgun mevsimin alacası
dallarıma konan lal yalnızlığı
kaçma dur hüzün
gölgemden sararmış fotoğrafımın
gövdesini alacağım

yoksa yalnızlık büyük bir kent gibi büyüyor içime "


Bir şiirin girişi ve final kısmı en çok dikkat ettiğim, merakla okuduğum bölümleri olur. Şairimiz ilk başta duyurusunu yaptığı anlamı , şiirin finalinde günü bitirerek tamamlıyor. Anlamsal ve kurgusal bütünlük şiirin bütününe yayılmış oluyor. Giriş... duyuru.... Gelişme nasıl, ne şekilde olduğu, Ve bitiş son mesaj.

Şimdi, Ben şiir öznesinin, günleri ters yüz yaptığını anlıyorum. geceyle gün başlıyor. Gece aydın diye başladığına inanıyorum pek çok şair gibi geceye. Gündüzün başlamasıyla, gece boyu kendine eşlik eden hüzünden ve yalnızlığından ayrılacağına üzülüyor.

Bana divan edebiyatındaki genel anlayışı hatırlattı bu duyuş, Hani sevgilinin yaptığı eziyet hiç bitmesin ki aşk baki kalsın istiyordu ya divan şairlerimiz. Bu şiirimizde de , öznemiz gecesinden ( gününden ) ayrılmak istemiyor. Acısı öyle benliğine işlemiş ki onsuz daha yalnız kalacağına inanmışlık var. Yalnızlık mıdır yaşanan, tek başınalık mı ? Sorusunu beraberinde getirirken bu düşünce aslında ikisinin ne kadar farklı olduğunun da arka planda mesajını gönderiyor.

" Kendinizi, kendinizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağınız şekilde yetiştirin.” der Tarkovsky . Ah bu sözle her halde şairlerin genel karakteristik yapısını deşifre ettiğini bilmez.

Yaşasın yalnızlık. Ve sağladığı ölçüsüz özgürlük.


Sözü çok uzattım. Baştan sona kendini su gibi okutan. Etkili imgelemlerle, ritmini ve anlamsal bütünlüğünü hep koruyan nitelikli bir eser okudum. Yanlış anladığım, anlamlandırdığım bölümler varsa affola.


Şiirin ışıttığı güzelliklere, esenlikle . Sevgiyle.

ey saksıda küskün çiçeğimin gözyaşları
usul usul kırıl toprağıma
tabiat benden açsın baharı adımlarına ...


yüreğinize sağlık güzeldi