“İyi adamlar yalnızlıktan ölüyor, İyi kadınlar ise kötü adamların balkonundan gökyüzüne bakarken…”
diyor ya Dostoyevski,

İyi adamlar ve iyi kadınlar için ne yalnızlık, ne balkon, ne de gökyüzü var artık. Kimse o kadar derine inmiyor yeniçağda. İtaatsizliği seçmiş küçük bir azınlık dışında herkes, güvenli bölgede kalmak için hissizliğin kusursuz kulesine çıkıp oradan düşüncelerini aşağıya atıyor. Otomatiğe bağlanmış atlayışlarla ölüyor düşünceler. Kimse inanmak istemiyor; düşünceleri ölmüş olanın ruhunun da öldüğüne…

geçen gün seni bizim mahallede görmüşler
kolunda kimse yokmuş bu kez
ama elinde kalınca bir kitap varmış:
“sana gül bahçesi vadetmedim”
okumuştum onu yıllar önce erkenden delirmek için
henüz delirmeyi başaramasam da
sık sık kafamın içini kurşunlamayı düşünüyorum
biliyorum bu düşüncenin kirli bir geçmişi var
olsun, hangi düşüncenin kirli değil ki geçmişi


tesadüfen geçiyormuşsun mahallemizden
ah ne güzel, zaten borcu vardı bana sayın tesadüfün
gelmişken uğrayıp kapımı çalmışsın
kimse çıkmayınca komşulara sormuşsun
sana buradan taşındığımı söylemiş Aynur abla
Ah, Aynur abla!
kimseyi beğenmemekten emekli ihtiyar bir kız
taşınmadım şimşek toplamaya gitmiştim sadece
yeni çarpılışlar için kullanıyorum topladığım şimşekleri
ve tozlanmış devrimci gülüşlerimin tedavisinde.
yıllar önce çekmeyip de ertelediğim
kapıma dayanan şu öfkeli acılar var bir de
şimdi hakları olanı istiyorlar benden
üzerlerine şimşek serperek yatıştırabiliyorum onları


kötü alışkanlıklarım yok artık
kimsenin kalbine girmiyorum
yanlışlıkla girmiş olsam bile
“bir arkadaşa bakıp çıkacaktım”
diyerek uzaklaşıyorum oradan hemen
düş görünüşüm oldukça iyi
çok çalışıp iyi bir hayalperest oldum zamanla
gerçeklerle arama mesafe koydum
artık görüşmüyoruz, bayramlarda bile


yine gelirsen önceden haber ver
sana ıstırap koleksiyonumu gösteririm
bayılacaksın, öyle sevimliler ki
sen bile çekmek isteyeceksin görünce

-parantez içindekileri dikkate almayınız-

(bazı şehirler var adım attığın her yer ıstırap
özgürlük düşmanlarının kurşun yağdırdığı şehirler
sonsuz gözaltılar ve kayboluşların yurdu şehirler
belleği katil sürüsüyle dolu olanlar tarafından
‘taş taş üstünde baş baş üstünde kalmayacak’
emri çıkartılan uğultulu şehirler
sonra kanatlarından vurulan barış elçileri
yok oluşun o iç içe girmiş ankaraları.
ve Soma yani ölümün susmayan hafızası!
yani işçi düşmanlarının o en büyük ablukası
sonra başka bir şehir
o şehirde bir fidan
o fidanda bir ses:
“vurmayın, ben öldüm!
“vurmayın, ben öldüm!
“vurmayın, ben öldüm!”)


ah, yeniden gel şimşek toplamaya gitmediğim bir gün
elinde bir kitap olsun henüz okumadığım
istersen önceden haber verme gelirken
bana daha çoook duygu borcu var sayın tesadüfün
hesaptan düşeriz
(İyi kadınlar kötü adamların balkonundan
gökyüzüne bakarken ölüyormuş…)
balkonum yok gökyüzüne bakmak için belki
ama bir yer var yeniçağın en derinine inilebilen
boğulma riski içeren bir yer şuramda
bizi bekliyor olacak orada itaatsizliği seçmiş küçük azınlık