Ve hasretin tohumlarına dökülen bir kaç damla yaş
Bakışlar uyanır uykusundan artık
Ya gökyüzü mavisiyle kucaklarşacak
Ya da toprak mavi kokacak



Hangi rüyanın eteğine tutuşmuştu acaba aşk
Hangi âlemin yollarında per perişan kalmıştı çıplak adımlarla




Her zaman hep şiir.


Yürek sesin içimizi ısıtıyor şair.


Sevgi ile

Şiirdeki tuvalin rengini görüyorsunuz değil mi?

Bismillah..

Özgürlüğe koyulaşan bir "kuş mavisi" şiiri sonsuz bir yaşamın macarasına doğru sürüklüyor.Hayâller dorukta süzülüyor.

Dilden dökülenler yürekten çağlıyor
insanı sırılsıklam eden de işte budur.

Dizeler içinde sürüklendikçe göklerin egemenliğinin yavaş yavaş yaklaştığını hissediyorssunuz.Çağrışımlardan da anlaşılacağı üzere onunla iletişim kurarak uysal bir sonsuzluğa düş mızrakları fırlatıyor.

Şiirdeki duygunun fonksiyonları onun akılla değil yürekçeyle yazıldığını gösteriyor.

Mevsimler sancıdan harlanıyor, bekleyişler kavruluyor, şehirler çarmıha gerilirken kuyuda pirim yapan sular sürekli çoğalıyor.

Her satır bambaşka bir kimliğin künyesini haykırıyor.

Tasvirlerin her birinde stün bir güzellik, keskin bir deyiş, şeddeli bir vuruş hakim.

Diğer şiirlerinde olduğu gibi bu şiirde de yine bir imge patlaması var.Hiçbir set önünde duramıyor.Sesler ezip geçiyor herşeyi.

Bütün bunlara rağmen şairin ruh duvarı dimdik ayakta.

Şairin imgesel dünyası, düş gerçeği insanı sarsıp titretiyor, peşinden hiç ayırmıyor.

Tesbih şairin dili de deyiş tarzı da kendini aşmış.Devingen akışıyla öteler bir bir aşılıyor, meydan okumanın en güzel örnekleriyle şiirini patırtıdan gürültüden ayırarak cengini zaferle, zenginlikle tamamlıyor.

Hayâl edilen şeylerin birikimi
kelime kelime çoğalarak duyguyu nemalıyor.

Şiire de şairinin ruh cüzdanına da maşallah ve de eyvallah

Tebessüm ve tebrikle.