benim şairlerim var
içimi mısra mısra açıp
harflerimi dize dize söken..
mutluluk hormonu salgıladığımda
yalnızlığımı tütsüleyen..

benim şairlerim var
iri iri gözleri
minik minik bedenleri..
her birinin lisanı farklı
saçları mavi sarı
elleri yeşil kırmızı
ölü yapraklarını dökerler
alaca siyah göz bebeklerinden


benim şairlerim var
kimisi tren garında bir yolcu bekler
kimisi o yolcuyu çoktan uğurlamış


benim şairlerim var
anadan öksüz babadan yetim
kimi kafadan deli
kiminin nabzı ikiyüzelli




benim şairlerim var
kimisi çocuk saflığında çaldırmış elma şekerini
kimisi suç işlemiş kızarmış elmacık kemikleri



benim şairlerim var
tuttuğunu koparan
kopardığını sözcük sözcük harcayan
girdiği kapıdan tekrar çıkıp gidebilen
ne ölüme ne yaşama inanan


benim şairlerim var
köklerinin uzandığı toprağı eşeleyemezsiniz
kolay anlaşılmayı sevmezler
düzyazı değildir ki yazdıkları




benim şairlerim var
üşür kıymetli yanları
rüzgârın içinden
kahve kokusuna sığınıp
şiirlerle çıkarlar
gökyüzündeki sisleri yudum yudum yudumlayıp
kırık plağın çaldığı ıstırap şarkısında
kafalarından kurşun yerler
yine de uzatırlar ömürlerini
asırlık sevdalar peşinde

benim şairlerim var
sesli sesli düşünüp
içli içli evreni terk ederler
enjekte ederler ruhlarına eylül ü
sancılanırlar doğuma




benim şairlerim var
her yazdığı satırdan sonra ölen
ve sonrasında
gölgelerini sayfalara düşüren..