yüreğimin kum saati
kan ter içinde boşalmış
uykuma gölgeni sunuyor
telaşa mahal veren yalnızlık


ağladı
can kırıklarıyla doldurulmuş koca yatak

kiminle sevişsen
benim karanlığıma çarpıyordun
berzâh ta fersah fersah tutsaklık
dilim dönse
duvarlarla konuşacaktım
merak ettiysen
sabah sökmeden evvel
notlar aldım
her harfte mayına basıp patlarken
çöp kutum da
birikti
kağıt cesetler..

yürek tetikte
sızım sızım kanımı doldurdum kadehlere
uzun zamandır gözlerinden mektup gelmiyor
kulak kesildi
merhaba’lar
kendime çekildim
taş olsa dayanmazdı


bir sağır bir dilsiz
zulamda saklı sohbetlerin



eksiksiz severdim eksilerek
ama olsun
benimle geçirdiğin her günü saksıya diktim
kökü gürdü de
yerini bulamadığından olsa gerek
hiç filizlenmedi..
galiba sevilmeye muhtaçdım
ama kim değil ki

özleye özleye
rutubetli oda da küflenirken
çürüdüm..


seni özgür bırakıyorum
gecenin siyah rengi yapışırken yakama
bitişiğime komşu ayrılıktan ziyade
en büyük acı büyüyen boşlukmuş..