Gözümün yaşından bir çiçek bitse
Ben derdimi döksem o dile gelse
Sen ölmüşsün diye bir cevap verse
O çiçek ağlasa bende ağlasam

Bu dizeleri okuyunca içimden bir öykü yazmak geldi.

Taşta biten bir meşe ağacı görmüş çok şaşırmıştım. Bir sincap getirmişti o meşenin palamudunu ve kışın yerim diye taştaki oyuğa saklamıştı. Taş önceleri bu işe çok kızmıştı. Kızdıkça çatlar gibi olmuş ve içindeki oyuk gittikçe daha da derinleşmişti. Ancak sonradan inanılmaz bir şey oldu. Gözyaşları benzeri rahmet damlaları yeşertmişti o tohumu. Rüzgarlar azıcık da olsa toprak getirmişti palamudun etrafına. Birden meşe göğe doğru yükselmişti. Hatta biraz büyüyünce gölge olmaya başlamıştı o taşa. Sonra taşta, kalbini yaran, içini acıtan o palamuda karşı bir sevgi oluşmaya başlamıştı. Meşe ağacı büyüdükçe taş, içinde daha bir yer açtı ağacın yerleşmesi için . Nihayetinde ayrılmamak üzere birbirlerine kenetlendi meşe ve taş. Ardından tüm kuşlar onları ziyaret etti. Kelebekler etraflarında uçuştu. Rüzgar bir ayrı esti üzerlerinde. Herkes taş ve meşenin sevdasını kıskandı.

Tebrik ediyorum.
Kaleminize sağlık.