Nerdesinağzına kadar adınla dolacak sesim sığınak olacak yolunu kaybetmiş kırlangıçlara keder yatağı göğüs kafesim yoluna asma bahçeleri talan ettiğim ifrit dolu gecelerden kapanmaz yaralarla çıkıyorum her seferinde sabahlara nerdesin keşmekeşliklerle dolu caddelerde dalıyorum vitrinlere neyi,niçin aradığımı bilmeden derken bir ağrı saplanıyor her zamanki yerden kesiliyor nefesim adını bilmediğim bütün sokaklara adını verdiğim nerdesin kırağı yemiş bir gül gibi kırılgan cümleler dökülüyor dilimden üşüyor uzaklara teyelli serzenişim sonra gözlerin düşüyor yâdıma baygın baygın bakan o zeytuni gözlerin yetiyor sarhoş olmama sendeliyorum her düştüğümde gözlerinin ormanına kurşuni akşamlarda tebessümüne fesleğenler astığım nerdesin yokluğunun rengine boyuyorum bütün duvarları tırmalıyorum kalbini dünyanın söndürüyorum ışıklarını kentlerin yoluna kalbimi döşediğim nerdesin eğilip kulaklarına fısıldıyorum denizin sana olan hasretimi haykırıyorum vadilere dile geliyor dağlar,taşlar ve dahi sağır balıklar bildigim her cümlenin öznesi nerdesin ikircikli oluyorum denk geldiğimde sana benzeyen gölgelere çırılçıplak bir yara gibi duruyor şiir eksikliğinle -kalbim,kalbim,yitik yurdum,büyük yenilgim nerdesin- ... Necat Uslu |