tümlenmeden geçtik yollardan
deşerek birbirimizi
yaşayarak orta oyunlarını
Daniye ve Urgiye hala ile
tepsen yıkılacak duvar diplerinde
herkes kendine gülerek
başkasına ağlayarak
diğerinin gözüyle

biz güneşi çarpmadık
bizi çarptı hayat
bir solucan gibi
ölmedik
bölündükçe

Ali ters tarafıyla çekti
Bahire’nin resmini
omzumuzda genç bir dünya
eliyordu kaldırımdan
can çekişenleri

sağlam bir şey vardı yeğnimizde
belimizi dik tutan
kaşık sallarken
aynı kaptan bulgur pilavına

beton oldu o yıkık duvarlar
uzaklaştı apartman araları
sesler kaçtı seslerden
oyunları değişti çocukların
dalye dedi bilgisayar

Daniye, Ürgiye, Ali öldü çoktan
bir, büyük camii duruyor yerinde
bize renkli camlarından bakan
ve hoca Hüseyin’in sesi
halâ hafızamızda
sesini severdi kadınlar

bir araya geldik bugün
bir kaç kızıyla sokağın
ıslattık tozlu yollarını
eski duvar diplerinin..

15. 04. 2014 / Nazik Gülünay