Senböyle göğü kapalı günlerde sen olmalısın yapraklarını döktüğünde ağaçlar küllenmiş bir kahverenginde göz alabildiğine sen uzaklık erimeli gözümde bu kadar uzak olmamalıyım trene bir istasyonda beklemeliyim söz gelimi yağmur bastırmalı birden açmalısın şemsiyeni zaman nasıl erir bilir misin gözlerinde yan yana otururuz bir sedirde yola karşı karşı evin bahçesinde akasya ağacı sevdamızı açar dallarında uzatır sevgi elli çocuklara çiçeklerini sende baba, bende anne yüreği kalırız birbirimizde bakışlarımız sürekli yenilenir sezer gibi ayrılığı aşk bu yalnız günlerde yanımda olmalısın uzanıp içtiğim suyum gecemdeki en yakın yıldızım o en parlak, hiç sönmeyen elinle senin gösterdiğin yarı aralık penceremde her gece. karanlığın düğmesi elinde sanki çevirip açacaksın ışığı inanacağım hayal değilsin yine elinden tutmuşsun umudun göz göze geleceğiz.. 26. 12. 2020 / Nazik Gülünay Şiirimi güne değer bulan Edebiyat defteri seçici kuruluna gönülden teşekkürler.. |
Damla düşmedi yere
Çok yerden açıyordu
Dalın ucundan güre
Uzaklık da neyimdi
Yüz atmış güneyimdi
Zemheri bir deyimdi
Kuraklığım göz göre
Şemsiyemi unuttum
Kolu sıvayıp tuttum
Virüsleri mi yuttum
Burnumda kuru dere
Çocuklar bile sindi
Canı sıkkın kesindi
Kaybolanlar esindi
Takmadığındı bere
Gülenay bacıma de
Selamı saygımı de
Diyebilseydi ha de
Göğsünü gere gere!
27122020çankaya