Şiirimin gözü açıkyeni doğmuş bebek değil kırpıştırmaz gözlerini kim dokunur kim dokur bilir rüzgara bırakmaz eleğini en parlak taştır denizden, sudan çıkan duyumsar avucunda varlığını dönüp gitmez arkasını bilir ki her dize hayatın aynası uzaktan tutulmaz üstelik içinde yaşayan candır suretine düşen gölgelerle verir savaşı çözülmüştür bütün bağları insanla her zaman bağlayan bağlayacak cesur eldir şiirimin gözü açık fısıltının içinden çıkarır da gerçeği bırakmaz dumanında tütünün gözyaşı damlar sokağa yıldızlardan alır alnı beyazlığı, saflığı ortada bırakıp geçilemez seyrettirir kendini ve kalmaz sayfa aralarında dizini kırıp boşuna çıkarmaz sesini bir karanfil yaprağı eklenir her dizesine her ses verdiğinde ezmez diğer sesleri insan kökleri vardır ilk doğduğu andan ilk cesareti ademin havvanın ilk utanışı!.. 30.10. 2020 / Nazik Gülünay |