HÜKÜMSÜZDÜ HÜKÜMLER -1-

O son yağmur yere düştüğünde anladım.
Zaman karanlığı doğuruyordu.
Dudağım ıslandığında çok geç olduğunu anlamıştım.
O son damlanın günahkarı bendim.
Hüküm kaçınılmaz olsa da
Hükümsüzdü.

Vakti değildi daha zamanı vardı.
Herkes dökecekti eteğindeki taşları yavaş,yavaş.
O zaman kederlenecek,ti o bir çok arsız yüz hepsi o kadar
Kararacak mı olmayan vicdanları.
Hiç sanmam.
Çiçekler neden daha çok ezilirler hiç düşündünüz mü.
Devası olmayan yatalak bir hasta gibi neden mutsuz.
Gerçekten bumu onun kaderi.
Çaresizliğe mecbur edilmiş hasta ve çiçek
Hükümsüzdü ağlayışları.

Farkındayım beni hep güzel yerlerde görmek istersin.
Belkide ondan gözlerim kararlılığı senden almış
Cesaretimi saklamak imkansız neredeyse.
Cüretkarlığıma bakmayın siz o hükmün masumiyetinden di.
Düşerken o son damla yere.
Kimseler yoktu etrafta
Sığınaklarda beklerken ölmek istemiyordu kimse.
Ağlamak istemiyorlardı artık
Ama hep yalan söyler zaman ve içindekiler
Hükmünü yitirirken

Bit pazarında zaman ararlar zaman.
Ucuz bulurlarsa da biraz ölecek insandı aranan
Kimse yok artık ıslanacak
Ağlayacak sızlayacak kimsede kalmadı
Yaşamak denince ha diyede yaşanmıyor artık
Saçlarında süzülen damlalar mahkum ediyordu birini
Bir kendini bilmezin ahlaksızlığına mağluptu.
Eş’gali bile çizilen yüzün alçaklığı gülüyordu pişkince.
Ama o hükümsüzdü.
Ardı sıra gelen arsızlardan dı.
Karanlık ve siyah boyanmış duvarların gölgesine sığınmak
Yaşamak onun için haksa.
Yere düşen o son damlada infaz edilmeli.
Sonra susuzluktan kırılsın cümle alem.
Hükmünü yitirirken ..

Mehmet DEMİR
23.10.2020 AN"KARA"
( Resim alıntıdır )