Şair, delilikle dâhîlik arasındaki çizgi üzerinde yürümeyi seviyor gibi.

Şiire şöyle bir baktığımızda ilk bölümden itibaren şiirin tek bir yönüyle öne çıkmayışından da bunu anlıyoruz. Yani daha geniş bir perspektiften bakılan bir meseleden bahseder gibiyken birdenbire kişisel bir sorundan bahseder hâle bürünüyor şiir. Bu bağlamda genelden daha kişisel bir detaya indirgenmiş gibi hissettiriyor.

İkinci bölümde ise akordu bozanlar, nağmeleri yok sayanlar doğrudan doğruya şairin öfkesinden nasiplerini almışlar gibi gözüküyor.

Necip Fazıl "Aşk, ruhun ahlakıdır" der. Her ne kadar kastı ilâhî aşk olsa da beşeri aşkın yolu da bir yerde ilâhî aşka yürür.
Şiirin de bize okuttuğu budur; gökyüzünün, nehrin ve toprağın aşkla yoğrulduğunu bilmeli ve o güzelliklere hak ettiği değeri vermelidir sevgili.

"Sevgilinin kisvesine bürünen, onun rengiyle boyanan, onunla süslenen sevgilinin kendisidir" denilmişken, aşkı toza bulayanlara da vah… dedirtti aynı zamanda bize...

Son bölüm ise; aşka uygun davranılmayan tavra getirdiği eleştirisi ile dikkat çekiyor.

Şiirin öfkeli ve savaşır gibi sataşan üslûbu, okuyucunun ilgisini şiir sonuna kadar tetikte tutmayı başarıyor. Bunu kendi adıma rahatlıkla söyleyebilirim.

Farklı, kendine has şiire selam, şairine teşekkür ile...
Saygılar.