hayatsandalyesini çevirip bize tersini döndüğünde hayat bir tekme atsak kıçına ne olur espriyi anlar güler mi yüzümüze yoksa bir tekme de o mu atar bütün ışıkları söndürdüğünde önce bir kibrit çakıp yaksak sonra odanın ışığını sokağın lâmbasını derken bir kentin dünyanın ışığını duymasa hayat kulağını çınlattığımızda şu savaşlardan ölümlerden açlıktan sefaletten söz etsek bütün sesleri sonuna değin açıp insanlığımızı parlatsak aç bebeklere mama olur mu? bizi de görür mü hayat bir sarayı ışıttığı kadar dar merdivenlerimizden çıkar mı? nefes alır mı işsiz gençler bir mum ışığı yanar mı gözlerinde umutla bakarlar mı yarına bugün bunu konuştuk ekmek satan kadınla.. 14. 01. 2020 / Nazik Gülünay |
Sevda yüklü Şiirinizi Beğendim...
Özenilerek yazıla Şiiriniz çok nefis...
....................................... Bitmez saygı ve selamlarımla..