Sen geçmeseydin
postacıların bile ismini unuttuğu
sokağımın göğsünden
Sokağıma küsmüş penceremin
tozlu dilsizliğinden
Pencereme asılı kalmış kırık gözyaşlarımın
isyan çıkardığı gözlerimin önünden
Yaralarından öpülmek için dilenen
kalemimin yüzü gülmezdi
ve kurtaramazdım yakamı
kaderimin ateş kokan dilinden

Artık topuk seslerinle uyandığım her sabah
günün ilk ışıklarını avucumda toplayarak
çiçeklerimin yüzünü yıkayabiliyorum
Okula yetişme telaşındaki öğrencilerin
araba camlarında saçlarını taramalarına
kaygılanmadan gülümseyebiliyorum

Vazgeçme ne olur
Taksi durağındaki
kahvesini içmeyi unutan yaşlı amcaya
saati sormaktan
Duyup saatimi ayarlamazsam
hayata geç kalıyorum

Bırakma ne olur
Sokağın sonundaki çay ocağında
poğaça çay ritüelini
Bardağın kenarında ruj izini bırakmazsan
yeri değiştirilmiş sayfa ayracı gibi
hüzün kokuyorum

Terk etme ne olur
Dondurmasını düşüren çocukları
teselli etmeyi
ve topallayarak yürüyen Pamuk’a
merhaba demeyi
Şefkatini üzerime iliklemezsem
okunmaktan vazgeçilmiş şiirler gibi utanıp
karalama kağıtlarının arasına saklanıyorum

Unutma ne olur
Mendil satan kadının avucuna
umut sıkıştırmayı
mendil ücretiyle yan yana
Ve şahitlik etmeyi her güzellik sonrası
Tanrının varlığına
İnancının demini yüreğime doldurmazsam
perdeye iğnelenmiş
ve ama unutulmuş güller gibi
kendi kendime kuruyorum

NOT : Gitme ne olur
- İsmini bilmiyorum ve bu yüzden sana
“Gökkuşağımın eksik rengi” diyorum
bana kızma -
Ve geç sokağımdan
hep geç olur mu ?
Geç ki unutulmaya yüz tutmuş her şarkının
eğreti nakaratı gibi
birbirinin aynı eğreti günler ve haftalar
talan etmesin yüreğimi
Tekrar
Ve tekrar …



Özgür SARAÇ / Râzı
05072019Denizli