Özlemler, kıyısına vurduğunda hayatın
Sözler bittiğinde ansızın sükûnetle
Yanmayınca sol yanınız eskisi gibi mülayim
Geçmiştir izi size dair olanın,kalansa kifayetsiz,
İçinde sürüklenilir o zaman, hayat nihayetsiz.

Düşersiniz amacınız da ardınızda kalarak
Ne yürümektir artık bu gidiş, ne yalpalamak
Vurgun yemiştir silsilesi, sizi bağlayan düğümlerin
Ne bir hecesi vardır şimdi, ne de manifestosu
Anlarsınız içiniz de yanar ve fakat gerçek bu.

Çizmiştir onlar da yolunu ki bu kaçınılmaz
Ne bıraktığın gibidir onlar, senki bir misafir,
Şer değil bunlar ama akıl ve mantık da almaz
Gözgöze gelmeler anlık, duygularsa darmadağınık
Yıpratmıştır ayrılıklar sevgileri, gönüllerse olmuştur artık esir.

Su gibidir hayat yolu,değer mi ağlamalara?
Bulur o kendi yolunu, çizer istikametini
Kabuk bağlamıştır yaralar, kanamaz asla bir daha
Sende kalan hatıralar, belki birkaç resim şimdi.

Ama dolmuyor hiç yeri; gidenlerin ,yitenlerin
Elde var hep ayrılıklar, yürek buruk, bakış donuk
Bilmem bu dünyanın düzeni,anlamadık niye bozuk
Sevgide aslan payını, gönülden sevenler alır
Eminim bu sevgilerden, onlara yine hicranlar kalır.

Baca tütüyor ev soğuk;içerisi yaz, gönül kıştır
Yürekler köze düşmüştür, yeli yoktur, yanar donuk
Belki küllenir diyerek,selamlar edilir uzaktan
Anlaşılan değil mesafe, konu asıl tam bir çile
Gögüslemek zordur hayatı,tek başına koca kentte.

Kimi tektir çoğul yaşar,kentte sayısız insanla
Kimi onca yoğunlukta, yalnızlığa yelken açar
Kimi sever muhabbeti, neşeyle eritir vakti
Kimisi de zehir eder, görmez sevgiyle bakanı
Hoyrat olur, hiç pas vermez,tebessüme yaban bakar
Bulunmaz onda sevgiden, beklenen bir gülüş asla.

Nasıl yaşar insan sevgisiz, nasıl nefes alır?
Sevgiden uzak bir kalp, işe nasıl zevkle sarılır?
Sevgiden geçmeyen bir yol, çıkar mı bir aydınlığa?
Biliyorum cevaplar aynı,aklın yolu bir değil mi?
Karanlığa mahkum olur, sevgiyi yitiren bir kul
Ya da esir alır onu, sevgiyle ona açılır bir yol.
Oğuzhan KÜLTE