YARALANMIŞ SOL YANIMÇaresizliğe kapılmadan üretmekti gayretim Bilmem hangi çiçeği görmemiş, pas geçmişim Ve yürünen her adım olsun isterken renkli Anlıyorum ki öylesine bir savruluşla yastayım Görüntüm dik dursa da içte kurumuş bağım Ne yaptımsa olmamış, yaralanmış sol yanım. Şu dili kullanan özneler mi merhametsiz Yoksa bende mi var hassasiyet çok gereksiz Belki sayısızca nedendendir yahut nedensiz Pas tutmuş bir yürekle nefeslenirim, kimsesiz Her adımı inançla atmaya çalışsam da kanarım Şu saatten sonra kapanmışsa gözden gönülden Bir kıvılcım olsun diye ümitle hep beklerken Ölmeden ölmek denenin tam da ortasındayım Şifa kabul etmez halde, matemdedir son yanım. Bir şarkı tesellisiyle gezmektedir şu deli akıl Amaçsızca uğraşı, beklentiler belki son fasıl Haberin olmadan yaşa, sen de yokmuş insaf Kendine yontmakla kalakalmışsın ne tuhaf Çoktan biz denenleri itmişsin tersiyle elinin Bugünlere gelişteki kökün sahibi de değildin Ve kalan ömrün son demlerinde bir hicazlı Arada gidip gelir gençliğin rüzgarı, ihtiraslı… Yorulma, savrulmalar zor değildi, hepsini aştım Bir beni anlatamadım yıllarca buna şaştım Dört dörtlük notanın kararlı vuruşundayım En tizindeyim sesin ve bakmışsın ki bamdayım Kelimelerin anlamca yıprandığı yaprakta En ustaca dizeleri yazmakta şair aciz kalmakta Sökün edilmiş gönülle ortada hep bir başına Yağmurun damlalarıyla, yanakta göz yaşındayım Karın süzülen tanelerinde binbir formdayım Ellerin, kollarım, tüm kaslarım cevval de olsa Sol yandan ezilmişim ya, hep o yüzden yastayım. Oğuzhan KÜLTE |