Ruhun ilmiSen,o,biz Bir kitabın kahramanlarıydık Dramatik kurgularla bazen ruhu acıtacak sahneleri çevirirken Parmaklarımın arasında kalem Evet, Sevmiştik hep aynı maviyle Konuk olduğum sayfaların mürekkebinde Gece kokuyordu gözlerim Gözlerim ki Buğulu bir Sağanak Ruhumun ilmine karışan gün terlerinden bahsediyorum Suretim olurken içim En masum yanıydı bu yaşamanın. Şimdi, Kitabının son sayfalarından zaman akarken yine de rüyalarıma uyanan uykum Hem rüya deyip geçme Sırrın da neler saklıdır Bilemezsiniz Bilemeyiz ... |