Herşeyin farkında olan kendine susuyorum
Ne acayip uykudur bu
Genişledikçe genişleyen yeşil kendiliğinden
Derinde ve uzakta..



Ziyadesiyle gözleri parlayan gece testisinden su içmek
Korkunun ve aklın ihtişamlı zerafeti
Karanlığın omuzlarından geçerken
Burada ölmůştük sahi
Kaçıp kalaba ormanlardan yağız atla
Gövdemizden çözülmüştük y/ay’la
Vaktin kızıla döndüğü ateşi yakan tarih
Kime söylüyorum ben
Tekrar tekrar çizdiğim yüzünde netlik ararken
Gözlerim sis
Camlar buğulu





Bir ışıkla yeri göğü sevmek
Ve çarpılmak uyanık yellerin esintisiyle yalnızlığa
Hani bazen kalırsınız olduğunuz yere çırılçıplak
Şarkısını dinlersiniz suların
Kirpiklerimde Islanmış göğ
Haydi dön
Yıldız ve ay la
Herşey birbirine karışıyor
Bir aydınlık büyüyor
Bir karanlık
Yeryüzünde..




Yalnızlık korkusu inlerken
Üfle nefesimi o muazzam manzaraya
Nur hüzünlü tenhalar
Duvardaki resimler
Ne acayip telaş bu
Rüzgarların çakrasında.
Nerdeyim
Geceye karşı yosunlar boy atarken
Ayağıma düşmüş bir dağ
Bitmeyen sessizliğin masalımsı eteklerinden kayarken
Ne söyleyebilirim ki
Geçen onca zamana bak
Anlamsız mı duruyordu aynalarda
iki gözüm..



Sesinin tonunda yüzmek isterken ruhundan sonra
Bu vakte buğulu camlar çok fena

Herşeyin farkında olan kendine susturma umutları